Οι Σταθερές μας

Μήνας εξετάσεων για όλα τα παιδιά και αναρωτιέμαι τι πραγματικά χρήσιμο μαθαίνουν για τη ζωή. Ένα σωρό μαθήματα και δεξιότητες που  λίγοι θα καταφέρουν να εφαρμόσουν στην πράξη. Γιατί τελικά οι δεξιότητες της ζωής είναι αυτές που θα καθορίσουν το ποιοί θα γίνουν και τί θα απογίνουν.
Μαθαίνουν να μετρούν ,  αλλά μαθαίνουν όντως να "μετρούν" και τους ανθρώπους και τις καταστάσεις; Μαθαίνουν να διαβάζουν, αλλά μαθαίνουν όντως να "διαβάζουν" και τους ανθρώπους και τις καταστάσεις και τις ευκαιρίες και τις συνέπειες και ό,τι χρειάζεται στην καθημερινότητά τους;
Μαθαίνουν να μαθαίνουν... Χωρίς να επιλέγουν σε τι θα αφιερώσουν την προσοχή τους, το χρόνο τους. Σε ποια λεπτομέρεια θα σταθούν. Γιατί όλα και όλοι κρινόμαστε από τις λεπτομέρειες.
Μαθαίνουν να κάνουν λάθη; Μαθαίνουν να διδάσκονται από αυτά; Μαθαίνουν αν μπορούν διορθώσουν κάποια από αυτά; Γιατί κάποια δε διορθώνονται... Μαθαίνουν να τα αποδέχονται; Μαθαίνουν να συνεχίζουν παρόλα αυτά; Να σηκώνονται από τις αποτυχίες τους; Είναι κάποιος εκεί μαζί τους στις αποτυχίες ; Ή μόνο στα εύκολα και στην επιτυχία; Και μετά βρες το , διαχειρίσου το και λύσε το μόνος σου;
    Που και αυτό χρειάζεται πολλές φορές. Δίδαγμα ζωής... Αλλά θα έχουν χρόνο για αυτό μετά. Θα το ζήσουν πολλές φορές. Το να είναι μόνοι και να μην έχουν ιδέα τι να κάνουν και καμία βοήθεια από πουθενά.
Μαθαίνουν προτεραιότητες; Ότι η πιο σημαντική τους είναι αυτοί οι ίδιοι; Αν δεν κοιτάξουν πρώτα αυτοί τον εαυτό τους δε θα μπορέσουν να βοηθήσουν ποτέ κανέναν άλλον...
Μαθαίνουν τις σταθερές τους; Ότι η πιο σημαντική σταθερά στη ζωή τους πρέπει να είναι αυτοί οι ίδιοι; Να μην κλονίζονται από το τι γίνεται γύρω. Από το ποιός μπαίνει ή βγαίνει στη ζωή τους ακούσια ή μη. Από το ποιός κάνει ή λέει τι και γιατί.
Οι άνθρωποι θα έρχονται και θα παρέρχονται. Δεδομένο. Οι άνθρωποι θα κάνουν πάντα αυτό που επιθυμούν,για τους δικούς τους λόγους, για όσο διάστημα... Κανείς δεν είναι δεδομένος και σταθερός για πάντα. Κι όποιος σας πει "για πάντα" τρέξτε! Σας το λέω εγώ που δεν τρέχω, ακόμα κι αν απειλείται η ζωή μου... Μεγάλα λόγια όποιος λέει φεύγει πάντα με το κεφάλι σκυφτό...
      Αυτοί που θα πρέπει να είμαστε πάντα σταθεροί , είμαστε εμείς. Ποιοί είμαστε. Αυτά που κάνουμε. Αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητες. Αυτά που μας βοηθούν να συνεχίζουμε στις αντιξοότητες και στις δυσκολίες. Αυτά που μας εξελίσσουν. Αυτά που μας ξανασηκώνουν από κάθε πέσιμο. Που μας επαναφέρουν από κάθε χτύπημα.
Και συνεχίζουμε σοφότεροι , καλύτεροι και πιο δυνατοί.
Εμείς και κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι σταθερές στις ζωές μας που πέρασαν μαζί μας τις δοκιμασίες κι ήταν πάντα εκεί. Χωρίς μέσα έξω. Χωρίς να να είναι εκεί μόνο όταν συνέφερε. Όταν υπήρχαν μόνο λιακάδες και χαρές. Όταν επιθυμούσαν κάτι από εμάς. Όταν είχαν χρόνο για σκότωμα. Όταν είχαν κάποια συναισθηματική ή άλλου είδους ανάγκη. Όταν ήταν πάντα εκεί στηρίγματα ,ο καθένας με τον τρόπο του και τη δυνατότητα που είχε. Αλλά σταθερά εκεί. Ανταποδοτικός.
      Αυτά θα πρέπει να μάθουν και τα παιδιά μας για να μπορέσουν να παλέψουν. Κι ίσως καλύτερα θα ήταν να μπορέσουμε να τους δείξουμε εξ αρχής πώς να αναγνωρίζουν τους "περαστικούς" , ώστε να μην κάνουν την ζωή τους κέντρο διερχομένων , να γλιτώσουν άσκοπες συναναστροφές ,κόπο και χρόνο που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν αλλού κι αλλιώς,  ίσως και αχρείαστες απογοητεύσεις που πάντα αφήνουν σημάδια, ακόμα και στους πιο δυνατούς.
Καλή επιτυχία στις εξετάσεις μας λοιπόν... Όσο ζούμε κρινόμαστε... Εξεταζόμαστε σε όλα... Κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πιο δύσκολο μάθημα. Μακάρι να μην κριθούμε λίγοι και περαστικοί.
Να αξίζουμε να είμαστε η σταθερά στη ζωή μας και στις ζωές των άλλων.

Τίνα Βάμβουρα

Φίλοι , αγκαλιές κι υδατάνθρακες

   

Πάει πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο μια φίλη σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει , της λέω έλα από εδώ.
"Τι να έρθω μωρέ, τι να κάνουμε;"
"Μακαρονάδα με σάλτσα." της απαντάω και για λίγα δευτερόλεπτα σιγή. Μετά ένα γέλιο νευρικό, γιατί ήταν η μόνη απάντηση που δεν περίμενε, μέχρι που της κόπηκε η ανάσα.
"Παιδί μου είσαι τρελό; Τι σου λέω και τι μου λες;"
"Βρε τρελό είμαι, αλλά σου μιλάω σοβαρά. Έλα από εδώ. Θα κάνω μακαρονάδα με σάλτσα και όλα θα περάσουν , θα το δεις."
Κι όταν ήρθε και συνειδητοποίησε πως το εννοούσα , πως το μενού είχε όντως μακαρόνια, σοκολάτα για επιδόρπιο , μουσική, εμένα να διακωμωδώ τις καταστάσεις για να την κάνω να γελάσει με όλα τα στραβά και τα ανάποδα και μια αγκαλιά να μπορεί να την κρατήσει και να την ηρεμήσει, τότε βάλαμε τις προτεραιότητες σε τάξη.
Μέχρι που μας βρήκε ο ύπνος στον καναπέ να βλέπουμε παλιές ταινίες και να κλαίμε αντάμα πρίμο σιγόντο. Μα το πρωί ήμασταν κι οι δυο εντάξει. Καλύτερα κι από πριν. Πιο δεμένες μεταξύ μας. Με μια σιγουριά πως είχαμε βρει τον τρόπο να παλέψουμε τα δύσκολα, μαζί.
Ότι είμαστε κι ότι μείνει πίσω μας , είναι ο χρόνος που αφιερώσαμε στους άλλους. Οι κουβέντες μας μαζί τους. Όσα μοιραστήκαμε με αυτούς, λέξεις, σκέψεις συναισθήματα, πράξεις αγάπης , αγκαλιές. Ότι κάνουμε για αυτούς από μια απλή μακαρονάδα , μέχρι μια αγκαλιά, τους μένει στη μνήμη, γιατί γίνεται με αγάπη, με φροντίδα. Γι'αυτό και πρέπει να τα κάνουμε με ένταση κι όχι άνοστα, όχι χλιαρά. Να αφήνουμε το σημάδι μας.
Κάθε φορά πια που η φίλη μου περνάει κάποιο ζόρι θα μου πει συνθηματικά "Θα φτιάξεις μακαρονάδα με σάλτσα;"  Το έμαθε πια κι ας γέλασε όταν άκουσε για πρώτη φορά τη θεωρία μου πως πιστεύω βαθιά ότι όλα θα πάνε καλά όσο υπάρχουν φίλοι πραγματικοί, αγκαλιές κι υδατάνθρακες.

Τίνα Βάμβουρα

Δύναμη για τους δυνατούς

                       

Αύγουστος , περιμένω με αγωνία να αδειάσει η Αθήνα (μάταια, έχουν μείνει κάμποσοι ενοχλητικοί...) να μείνει μια έρημη πόλη όπως την θυμάμαι στα πολύ παιδικά μου χρόνια. Με έχει πιάσει νοσταλγία να αναβιώσω εκείνες τις ημέρες και τις νύχτες. Μέχρι και φιδάκι θα ανάψω κι ας μου φέρνει ζάλη! Να κάτσω στο μπαλκόνι να φάω μισό κιλό καρπούζι με φέτα (να με πιάσει το στομάχι μου) και να ξαναδιάβασω για χιλιοστή φορά το «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας νύχτα και να μυρίζω νυχτολούλουδο και γιασεμιά. Να αδειάσω το κεφάλι μου. Να θυμηθώ ποιά ήμουν. Να κάνω «βουτιά» στις καλές μου αναμνήσεις. Στα ωραία μου συναισθήματα. Να θυμηθώ πως υπήρξα κι εγώ κάποτε ρομαντική σκέτο. Όχι κυνικό-ρομαντική, το χειρότερο είδος δηλαδή. Αυτό που έχει ποτιστεί από κάποια σοκ και πικρίες και ψάχνει να βρει τρόπους να αναβιώσει το συναίσθημα , αλλά στο τέλος προτιμάει την ασφάλεια του κυνισμού, για να μην έχουμε κι άλλα δράματα... Να κατευνάσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου. Να αντλήσω δύναμη. Να γίνω πραγματικά δυνατή κι ας λένε όλοι πως είμαι.

Πάντα με εκνεύριζε αυτή η φράση (περισσότερο από χιλιάδες που με εκνευρίζουν) , αλλά τον τελευταίο καιρό με βγάζει εκτός ορίων. Λες και έχουν οργανωθεί  γύρω μου, όχι κακοπροαίρετα όλοι (ελπίζω) και την πετάνε , ίσως χωρίς να την πολυσκεφτούν, ίσως γιατί το πιστεύουν, δεν ξέρω κι εγώ γιατί, αλλά δε με νοιάζει, εγώ γίνομαι έξαλλη με το που ακούω «Είσαι δυνατή, δε σε φοβάμαι!»

Ε, με φοβάμαι εγώ! Με φοβάμαι πως ο επομένος που θα το πει, δεν ξέρω κι εγώ τι αντίδραση θα έχει να αντιμετωπίσει! Για σταθείτε ρε παιδιά. Πού το βρήκατε το δυναμόμετρο και το μετρήσατε και το βγάλατε το πόρισμα; Πού ξέρεις εσύ τι είναι ο άλλος; Τι σκέφτεται; Τι νιώθει; Τι περνάει; Τι γίνεται όταν κλείνει πίσω η πόρτα του σπιτιού του;

Μάθαμε και βαφτίζουμε την αξιοπρέπεια δύναμη και την αναξιοπρέπεια μερικών, όπως λέω εγώ ,ευαισθησία. Είναι μερικοί λοιπόν μονίμως σε ανάγκη και κίνδυνο. Μονίμως δεν μπορούν, μονίμως κινητοποιούν τους πάντες γύρω τους. Κλαίγονται για τα προβλήματα τους, χτυπιούνται, τα μεγιστοποιούν, ένα συνεχές μελλόδραμα. Μερικοί το κάνουν, γιατί έτσι έμαθαν, από συνήθεια, μην τους ματιάσουν κι όλας... Για όποιον λόγο πάντως κι αν γίνεται, πέρα από το αναξιοπρεπές , βρίσκουν κοινό, συμπαράσταση, βοήθεια, λύνουν τα προβλήματά τους. Το ντύνουμε και με τον μανδύα του αδύναμου, του ευαίσθητου κλπ κι όλα κομπλέ!

Από την άλλη απομένουμε τα παχύδερμα... Αν δεν κλαίγεσαι και δεν ξεσηκώνεις τους πάντες και δεν τους φορτώνεις με τα δικά σου και δεν παίζεις στο : το δικό μου πρόβλημα/αρρώστεια /πόνος κλπ είναι μεγαλύτερος από τον δικό σου βαφτίζεσαι αυτομάτως από δυνατός μέχρι και παχύδερμο, ειδικά αν έχεις και χιούμορ ή μαύρο χιούμορ, την έκατσες! Τι ανάγκη έχεις εσύ... Μια χαρά είσαι... Είσαι δυνατός, δε σε φοβάμαι! Κόψε τον λαιμό σου εσύ μόνος σου.

Πρέπει να κυκλοφορούμε όλοι σαν κλάψες δηλαδή; Να μας λυπούνται; Να μαυρίζουμε την ψυχή των γυρώ; Να γίνει τι λοιπόν; Όλα μια εικόνα, μια παράσταση. Ποιοί βλέπουν πίσω από αυτό. Και τι ουσιαστικά βλέπουν. Πόσες φορές αφήσαμε τον «δυνατό» μας φίλο να βολοδέρνει μόνος του και να πνίγεται, με την σκέψη οτι εντάξει αυτός το έχει υπό έλεγχο,  για να τρέξουμε «σώσουμε» άλλους που έδιναν καλύτερες παραστάσεις ενώ δεν είχαν ουσιαστικά μεγαλύτερη ανάγκη. Καμιά φορά ίσως και καθόλου ανάγκη μη σου πω...

Είναι στιγμές που πραγματικά ψάχνεις μια κουβέντα, μια δευτέρη γνώμη, μια βοήθεια, μια αγκαλιά , κάτι να σε βοηθήσει να ξανασηκωθείς. Να σε συνεφέρει . Μερικοί έχουμε μάθει και δεν το περιμένουμε από κανέναν. Κάνουμε σχεδόν τα πάντα μόνοι μας. Κι ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε ,  μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτό. Τα απλοποιούμε όλα, άλλα τα μηδενίζουμε τελείως. Το να είσαι δυνατός είναι κάτι που πείθεις τον εαυτό να νομίζεις πως είσαι. Να το πιστέψεις σιγά σιγά, πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Είσαι αυτό τέλος. Αλλωστε δεν περιμένεις και κανέναν να έρθει για τίποτα να σε σώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με το αδύναμος. Πείθεις τον εαυτό σου πως είσαι. Και δρας ανάλογα.

Λες αυτα είναι τα δεδομένα μου και προχωράς. Αλλά σε πληγώνει αυτό το ισοδύναμο είσαι δυνατός άρα δεν έχεις  καμία ανάγκη και αυτό το υπονοούμενο στην άκρη είσαι δυνατός άρα δεν έχεις και συναίσθημα... Με είδες; Ήσουν εκεί και με είδες που έπεσα; Όταν πληγώθηκα, όταν αρρώστησα; Με είδες όταν σερνόμουν; Όταν χρειάστηκα βοήθεια; Τι ένιωσα ξέρεις; Τι έκανα για να επανέλθω; Πώς ξανασηκώθηκα; Τα είδες; Τα ξέρεις; Όχι γιατί δεν το επέτρεψα.

Συνήθως στις δύσκολες στιγμές και στις στιγμές αδυναμίας κάποιοι δεν έχουμε κοινό , δε θέλουμε. Ή αν τύχει και βρεθεί από σπόντα κανείς θα μας δει να κάνουμε χιούμορ ακόμα κι εκείνες τις ώρες. Γιατί έχουμε δει κι ανθρώπους να περνάνε ακόμα πιο δύσκολα. Και ξέρουμε. Και ξέρουμε τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Ξέρουμε τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Να ξέρεις πως κάθε μέρα που ξυπνάς δεν είναι δεδομένο, είναι προνόμιο. Και πρέπει να την ζεις με χαμογέλο, κι απλοχεριά , ότι κι αν έρχεται...

Την επομένη φορά που θα πας λοιπόν να ξεστομίσεις την φράση : ‘Εσύ είσαι δυνατός» μην την πεις καλύτερα. Δώσε μια αγκαλιά. Δώσε λίγη δύναμη στους δυνατούς.

ΥΓ: Εσάς τους αδύναμους δε σας φοβάμαι ρε, όλο και κάποιον δυνατό θα βρείτε να σηκώσει τα βάρη και τις ευθύνες σας! Για να μπορείτε μετά να τον μισήσετε και για αυτό! Να είσθε και να περνάτε καλά!

Τίνα Βάμβουρα 

Ασκήσεις σταρχιδισμού

Ξεκινάω το κείμενο από τα σημαντικά , σημειώνοντας δηλαδή πως η εικόνα που επέλεξα να το συντροφεύσει είναι δημιουργία της εξαιρετικής Ιφιγένειας Β την οποία παρακολουθώ στενά , πιο πολύ κι από κορσέ σε instagram και facebook , γιατί μου μιλάει στην ψυχή μου, την όποια ίσως έχω περισώσει.

Και τώρα να περάσουμε και στις γνωστές αμπελοφιλοσοφίες που με πιάνουν σε κάτι απίστευτεςώρες. Τώρα τελευταία επειδή η τύχη η κακιά το έφερε είμαι αναγκασμένη να περνάω χρόνο πάνω σε κάτι μηχανήματα του Σατανά που απέφευγα , όπως διάδρομο στο γυμναστήριο,  ελλειπτικό ποδήλατο κλπ. Εκείνες τις ώρες που σιχαίνεσαι εσένα , την ανθρωπότητα, την ζωή, τους γύρω όλους, τα πάντα όλα και τα κοάλα μη σου πω, που τα λίγα λεπτά σου φαίνονται αιώνας και κοιτάς απεγνωσμένα μπας και γίνει κάτι και σε σώσει από το μαρτύριο, αναγκαστικά περνάνε πολλά από το μυαλό σου.

Κυρίως ποιος είσαι , τι κάνεις, πού πας, τι μαλακίες έχεις ήδη κάνει κι άλλα τέτοια ομόρφα και καταθληπτικά. Πώς χειρίστηκες την μία ή την άλλη υπόθεση , τι έπρεπε να είχες ή να μην είχες κάνει με μερικούς ανθρώπους. Ψάχνεις από εδώ, ψάχνεις από εκεί και δε σου φτάνει που δεν τελειώνει το μαρτύριο της σωματικής κόπωσης , έχεις και της ψυχής και του νου.

Εκείνες τις ώρες της απελπισίας λοιπόν πέφτω κι εγώ  στην λούμπα να σκέφτομαι αντί να κάνω ασκήσεις σταρχιδισμού , όπως θα ήταν και το σωστότερο έτσι όπως το βλέπω τώρα πιο ψύχραιμα που είμαι στον καναπέ μου απλωμένη σαν την φώκια. Να μην με νοιάζει για κανέναν και για τίποτα. Να μην αυτοκοπανιέμαι. Δεν θα το έκαναν άλλωστε οι άλλοι για μένα.

Δεν το έχω ρε παιδί μου με τους ανθρώπους. Πρέπει να το αποδεχτούν κι αυτοί, γιατί εγώ το αποδέχομαι. Ότι και να κάνω με όσο καλή πρόθεση και να ξεκινάει κάπου θα το σκατώσω στην πορεία. Γιατί να το κάνω εξ αρχής λοιπόν. Να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Να χαλιόμαστε. Και στην τελική ότι και να κάνεις για τους άλλους , όσα καλά, όσα σωστά, μάλλον πάντα κρίνεσαι από το ένα ή τα περισσότερα λάθη. Και τίποτα από τα προηγούμενα που έκανες δεν έχει νοήμα.

Μην τα κάνεις λοιπόν. Σάμπως στα ζήτησαν; Ναι και ντε να τους τα φορτώσεις με το ζόρι; Ασχολήσου με τον εαυτό σου. Και τις ασκήσεις σταρχιδισμού που πρέπει να γίνονται απαραιτήτως τρις ημερησίως μπας και υπάρξει προκοπή.

Ξέρω είναι δύσκολο. Γιατί μερικοί από εμάς δεν έχουμε μάθει ουσιαστικά να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας σωστά. Μας ενοχλεί η ύπαρξή μας και την αποφεύγουμε. Ψάχνουμε να βρούμε κάποιο σκοπό, κάποιο προορισμό, κάποια αποστολή, κάπου να ανήκουμε, έναν λόγο για να ζήσουμε ή για να πεθάνουμε που να αξίζει. Εγώ δεν τα εχώ βρει και δεν ξέρω αν υπάρχουν ή αν θα τα βρω κάποτε. Οπότε δεν ξέρω τι να σας πω κι εσάς. Να τα περιμένετε; Να τα ζητήσετε από το Σύμπαν, τον Άγιο Βασίλη; Καθένας όπως νομίζει.

Εγώ έχω αποδεχτεί πως είμαστε θνητοί , αναλώσιμοι κι εύκολα μας αντικαθιστά ο οποιοσδήποτε. Ας είναι και χειρότερος από εμάς. Αρκεί να εξυπηρετεί καλά κάποια ανάγκη και να ξέρει να τα χειρίζεται όλα πιο καλά ή να βολέψουν οι καταστάσεις. Οπότε τζάμπα κοπανιόμαστε αδέρφχια να το ξέρουμε. 

Θα μου πεις τότε τι κάνεις, πώς συνεχίζεις, γιατί βασανίζεσαι , τι παλεύεις; Αυτά αναρωτιέμαι κι εγώ. Κυρίως τις ώρες που επιστρέφω ξεθεωμένη, πονεμένη και πεινασμένη. Και ψάχνω να βρω κάτι να με κρατήσει στην ρουτίνα που επέλεξα. Μάλλον γιατί αυτή η ρημάδα η ζωή κάπως πρέπει να περάσει.

Τίνα Βάμβουρα

Αναμνήσεις τέλος

Βουτιά στο παρελθόν σήμερα για μένα με μια συνάντηση που είχα. Με πήγε χρόνια πίσω. Όχι τόσα πολλά, αλλά μου φάνηκαν σαν μία άλλη ζωή. Σαν να μην αναγνωρίζω πια το πρόσωπο αυτό που ήμουν. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αφήσει και τίποτα όρθιο τα έχω αλλάξει σχεδόν όλα μέσα έξω γύρω μου. Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν επιτακτικές κι αναγκαίες. Δεν της έφερε μόνο η ζωή. Να μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη και στην μοίρα. 

Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που τα ημίμετρα δεν αρκούν. Με σάλιο δεν κολλάει τίποτα. Χρειάζεται να φέρεις τον κόσμο ανάποδα ξεκινώντας πάντα από σένα. Να προσπαθήσεις να ξαναπρογραμματίσεις το μυαλό και την καρδιά σου και τις καθημερινές σου συνήθειες. Η αλλαγή του εαυτού σου γιατί αυτός σε φτιάχνει κι αυτός σε καταστρέφει είναι ότι πιο δύσκολο θα αντιμετωπίσεις ποτέ. Θα έχεις καθημερινό πόλεμο με σένα. Και με όλους τους άλλους που χάνουν την βολή τους και σε θέλουν όπως βόλευες. Οπότε διαρκώς θα σε παρακινούν να ξαναγίνεις όπως ήσουν. Εσύ να μην ακούς. Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος πάντα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια διαφορετική ζωή. Πρέπει να αλλάζεις, να προοδεύεις. Να εξελίσσεσαι. Όποιος μένει στάσιμος και κρατάει κι εσένα θέλει πέταμα. Είναι το βαρύδι που σας πάει και τους δυο στον πάτο.

Είναι από την μία μια ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που με ήξεραν ποιά ήμουν και πώς ήμουν, τι έχω κάνει, τι έχω περάσει, τι έχω ξεπεράσει. Να μην αμφισβητείται το πέρασμά μου μέχρι εδώ. Άνθρωποι που έχω αφήσει το αποτύπωμα μου κι εγώ στην ζωή τους. Πως όσα έκανα, για όσα δούλεψα δεν πήγαν στον βρόντο. Με ακύρωσαν κάποιοι, ακόμα κι εγώ η ίδια. Με πολέμησα, με κατηγόρησα , με αμφισβήτισα, με έβρισα, με μούντζωσα για το πόσο μαλάκας ήμουν, για όσα κακώς ανέχθηκα , όσα κακώς χάρισα απλόχερα σε όσους δεν άξιζαν, τις πισινές που δεν κράτησα , τον χρόνο που έχασα, το κακό που μου έκανα κι άφησα να μου κάνουν, την σιγουριά που ποτέ δεν μου διασφάλισα , με άλλαξα, σχεδόν με διέγραψα…

Αλλά ξέρω και πως κέρδισα. Κέρδισα φίλους, κέρδισα αγάπη, κέρδισα τον σεβασμό κάποιων, εκτίμηση. Ξέρω πως κάποιοι με θυμούνται για τις κουβέντες μας από καρδιάς, πως ξέρουν πως ήμουν πάντα χύμα χωρίς δημόσιες σχέσεις , ένα συναίσθημα όποιο και να ήταν αυτό ακατέργαστο ωμό που τους έβρισκε απροετοίμαστους κι αν μπορούσαν να το χειριστούν καλώς , για τα γέλια που ρίξαμε μαζί ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες…

Κι ευτυχώς με θυμούνται κάποιοι άλλοι. Εγώ πια δε θέλω να με θυμάμαι. Επικεντρώνομαι σε αυτό που είμαι, σε αυτό που θα επιδιώξω να γίνω. Χωρίς αναμνήσεις που σε πάνε πίσω. Χωρίς νοσταλγίες. Χωρίς να επιτρέπεις αδυναμίες. Μόνο για λίγο ανθρώπινα λυγίζεις , αλλά γυρνάς τον διακόπτη απότομα και μετά συνεχίζεις. Θες συνειδητά, θες μηχανικά από κεκτημένη ταχύτητα, μόνο συνέχισε.

Η νοσταλγία , η συγκίνηση και τα πισωγυρίσματα είναι προνόμιο,  πολυτέλεια και χαρακτηριστικό όσων ψάχνουν δικαιολογίες να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Για μερικούς από εμάς η εγκατάλειψη δεν αποτελεί επιλογή.

Αναμνήσεις τέλος λοιπόν, μας χαλάνε. Κι όσοι κάποτε μας αγάπησαν πραγματικά θα συνεχίσουν να αγαπάνε και τη νέα εκδοχή μας και θα παραμείνουν στο παρόν μας.

Τίνα Βάμβουρα