Αναμνήσεις τέλος

Βουτιά στο παρελθόν σήμερα για μένα με μια συνάντηση που είχα. Με πήγε χρόνια πίσω. Όχι τόσα πολλά, αλλά μου φάνηκαν σαν μία άλλη ζωή. Σαν να μην αναγνωρίζω πια το πρόσωπο αυτό που ήμουν. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αφήσει και τίποτα όρθιο τα έχω αλλάξει σχεδόν όλα μέσα έξω γύρω μου. Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν επιτακτικές κι αναγκαίες. Δεν της έφερε μόνο η ζωή. Να μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη και στην μοίρα. 

Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που τα ημίμετρα δεν αρκούν. Με σάλιο δεν κολλάει τίποτα. Χρειάζεται να φέρεις τον κόσμο ανάποδα ξεκινώντας πάντα από σένα. Να προσπαθήσεις να ξαναπρογραμματίσεις το μυαλό και την καρδιά σου και τις καθημερινές σου συνήθειες. Η αλλαγή του εαυτού σου γιατί αυτός σε φτιάχνει κι αυτός σε καταστρέφει είναι ότι πιο δύσκολο θα αντιμετωπίσεις ποτέ. Θα έχεις καθημερινό πόλεμο με σένα. Και με όλους τους άλλους που χάνουν την βολή τους και σε θέλουν όπως βόλευες. Οπότε διαρκώς θα σε παρακινούν να ξαναγίνεις όπως ήσουν. Εσύ να μην ακούς. Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος πάντα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια διαφορετική ζωή. Πρέπει να αλλάζεις, να προοδεύεις. Να εξελίσσεσαι. Όποιος μένει στάσιμος και κρατάει κι εσένα θέλει πέταμα. Είναι το βαρύδι που σας πάει και τους δυο στον πάτο.

Είναι από την μία μια ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που με ήξεραν ποιά ήμουν και πώς ήμουν, τι έχω κάνει, τι έχω περάσει, τι έχω ξεπεράσει. Να μην αμφισβητείται το πέρασμά μου μέχρι εδώ. Άνθρωποι που έχω αφήσει το αποτύπωμα μου κι εγώ στην ζωή τους. Πως όσα έκανα, για όσα δούλεψα δεν πήγαν στον βρόντο. Με ακύρωσαν κάποιοι, ακόμα κι εγώ η ίδια. Με πολέμησα, με κατηγόρησα , με αμφισβήτισα, με έβρισα, με μούντζωσα για το πόσο μαλάκας ήμουν, για όσα κακώς ανέχθηκα , όσα κακώς χάρισα απλόχερα σε όσους δεν άξιζαν, τις πισινές που δεν κράτησα , τον χρόνο που έχασα, το κακό που μου έκανα κι άφησα να μου κάνουν, την σιγουριά που ποτέ δεν μου διασφάλισα , με άλλαξα, σχεδόν με διέγραψα…

Αλλά ξέρω και πως κέρδισα. Κέρδισα φίλους, κέρδισα αγάπη, κέρδισα τον σεβασμό κάποιων, εκτίμηση. Ξέρω πως κάποιοι με θυμούνται για τις κουβέντες μας από καρδιάς, πως ξέρουν πως ήμουν πάντα χύμα χωρίς δημόσιες σχέσεις , ένα συναίσθημα όποιο και να ήταν αυτό ακατέργαστο ωμό που τους έβρισκε απροετοίμαστους κι αν μπορούσαν να το χειριστούν καλώς , για τα γέλια που ρίξαμε μαζί ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες…

Κι ευτυχώς με θυμούνται κάποιοι άλλοι. Εγώ πια δε θέλω να με θυμάμαι. Επικεντρώνομαι σε αυτό που είμαι, σε αυτό που θα επιδιώξω να γίνω. Χωρίς αναμνήσεις που σε πάνε πίσω. Χωρίς νοσταλγίες. Χωρίς να επιτρέπεις αδυναμίες. Μόνο για λίγο ανθρώπινα λυγίζεις , αλλά γυρνάς τον διακόπτη απότομα και μετά συνεχίζεις. Θες συνειδητά, θες μηχανικά από κεκτημένη ταχύτητα, μόνο συνέχισε.

Η νοσταλγία , η συγκίνηση και τα πισωγυρίσματα είναι προνόμιο,  πολυτέλεια και χαρακτηριστικό όσων ψάχνουν δικαιολογίες να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Για μερικούς από εμάς η εγκατάλειψη δεν αποτελεί επιλογή.

Αναμνήσεις τέλος λοιπόν, μας χαλάνε. Κι όσοι κάποτε μας αγάπησαν πραγματικά θα συνεχίσουν να αγαπάνε και τη νέα εκδοχή μας και θα παραμείνουν στο παρόν μας.

Τίνα Βάμβουρα