Πίσω από το δάχτυλο

Πολλοί μου πετάτε την φοβερή ατάκα πως έχω γίνει άλλος άνθρωπος εξαιτίας της απώλειας των κιλών και της αλλαγής των μαλλιών και αρχίζετε μια κουβέντα με επίσης φοβερές ατάκες στην συνέχεια που ειλικρινά μου δείχνει πόσο βαθιά νυχτωμένοι είμαστε. Και αρχίζετε και τις κλάψες κάποιοι πώς το έκανες, θέλω κι εγώ , αλλά δεν γίνεται κι άλλα τέτοια γλαφυρά...

Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που μερικοί δεν με αναγνωρίζουν στον δρόμο κι έτσι αποφεύγω τις ανεπιθύμητες καλημέρες. Αλλά αυτοί που με ξέρουν πραγματικά , ελάχιστοι ίσως , εξωγήινοι μπορεί, αλλά υπάρχουν ευτυχώς, φυσικά και αντιλαμβάνονται πως είμαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος και δεν χάθηκε τίποτα με τα κιλά, ούτε άλλαξε κάτι με κάμποσο οξυζενέ και βαφή για αυτούς που έκαναν τον κόπο κι έβλεπαν πέρα και πίσω από την εικόνα...

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι αν θες να αλλάξεις πρέπει να δεις την αλήθεια σου και την αλήθεια των άλλων κατάματα και στεγνά. Χωρίς κορδέλες, χωρίς φιοριτούρες , χωρίς χαδάκια. Αντέχεις; Να σε δεις ποιος είσαι, μέσα έξω , χωρίς να ωραιοποιήσεις και χωρίς να τραγικοποιήσεις τίποτα. Με τα δικά σου μάτια όμως. Αντικειμενικά. Όχι με τα μάτια των φίλων, των δικών σου, του ζευγαριού σου. Ο καθένας θα σου δώσει και μια γνώμη ανάλογα με το πόσο σε έχει άχτι ή το πόσο είναι εξαρτημένος από σένα ή πόσο «τυφλός» είναι. Σπανίως έχουμε την τύχη να είναι απόλυτα αντικειμενικοί οι άνθρωποί μας μαζί μας και να μην φοβούνται να μας πουν την απόλυτη αλήθεια χωρίς να περιμένουν αντίποινα...

Επίσης δε σε νοιάζει η γνώμη τους και δε θα έπρεπε... Είσαι ο κύριος του εαυτού σου. Δεν αλλάζεις για κανέναν άλλον. Δεν ικανοποιείς κανέναν άλλον παρά μόνο εσένα. Σε όποιον αρέσεις έχει καλώς, αν όχι να φύγει. Όπως εσύ δεν υπαγορεύεις στους άλλους αλλαγές, δεν επιτρέπεις να σε αλλάζουν. Δεν είναι ειδικοί. Υπάρχουν ειδικοί για να σου πουν πώς θα έπρεπε να είσαι ανάλογα το ύψος και την ηλικία σου κλπ κι όχι ανάλογα τα απωθημένα και τα πρότυπα του καθενός.

Κι επειδή ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από το δάχτυλό μου , πρώτον γιατί δεν ήθελα και δεύτερον γιατί δεν χωρούσα και δεν χωράω ακόμα, να μην ξεχάσεις ποτέ πως δυστυχώς ή ευτυχώς όλα είναι εικόνα. Δεν πα να χτυπιέσαι κάτω και να ξαναχτυπιέσαι πως θέλεις να αγαπηθείς για αυτό που είσαι, στο υπογράφω και με τα δύο χέρια πως αυτό δε θα γίνει ,γιατί δε θα μάθει κανείς αυτό που είσαι αν δεν τον ελκύσει η εικόνα για να περάσει μετά και στα υπόλοιπα. Οι άνθρωποι δυστυχώς πρώτα βλέπουν και μετά ακούν, μετά καταλαβαίνουν και μετά νιώθουν... Απαίσιο; Τραγικό; Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Η ιστορία της ζωής μου! Αλλά είναι αλήθεια και χωρίς την αλήθεια που πονάει μεν , αλλά απελευθερώνει και δίνει λύσεις δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εδώ «ξαφνικά» με πέρασαν για άλλη, με είδαν με άλλα μάτια, άτομα που με ήξεραν από παιδί. Το μέσα μου ήταν πάντα ίδιο. Το έξω φτιασιδώθηκε...

Η αλλαγή επίσης έρχεται κι όταν είσαι συνειδητοποιημένος πως θέλει πειθαρχεία, χρόνο, αφοσίωση. Δεν είναι κάτι γρήγορο, άρπα κόλλα και τελειώνουμε. Είναι μια διαδικασία που ξεκινάς για σένα, αφιερώνεσαι σε σένα, δουλεύεις πάνω σου κάθε μέρα, μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Μπαίνεις σε καινούριο τρόπο σκέψης και ζωής. Μαθαίνεις να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις. Να είσαι φίλος σου και υποστηρικτής σου. Να κάνεις σωστές επιλογές σε όλα. Από τροφές, άσκηση, ύπνο, περιποίηση, ψυχαγωγία, ακούσματα, αναγνώσματα, μέχρι και τα άτομα που συναναστρέφεσαι. Ότι σου κάνει κακό, ότι σε στραγγίζει από ενέργεια, ότι δε σε πάει πιο μπροστά και πιο πάνω αυτομάτως πρέπει να φεύγει από την ζωή σου.

Η αλλαγή δεν γίνεται με «μικροεπισκευές» , ούτε εξωτερικά. Ούτε με δικαιολογίες. Ούτε με μισάδια. Τα δίνεις όλα.

Κι εκεί βέβαια μπαίνουν κι οι επικριτικοί τύποι απροσκάλεστοι όπως πάντα. Αυτοί που σου έλεγαν πριν «Πώς έχεις γίνει έτσι ρε φίλε; Κάνε κάτι. Κοιτάξου λίγο.» Ξαφνικά τσουπ, χωρίς να τους έχει ρωτήσει κανείς αρχίζουν «Θα πάθεις τίποτα. Όλα με μέτρο. Κάνε λίγο κράτει. Αυτά είναι υπερβολές. Θα γίνεις σαν τα φρικιά των γυμναστηρίων. Θα γίνεις ανορεξική.» Θα μπορούσα να συνεχίσω με τις μπουρδολογίες για ώρες. Γιατί κάθε ένας έχει κι από μια ωραία ατάκα. Στην Ελλάδα όλοι ξέρουν τα πάντα, γιατί τα ξέρει η μάνα τους ,που της τα είπε η κουμπάρα της ,που τα έμαθε από την θειά της ξαδέρφης της...

Πριν δηλαδή όταν έτρωγες το καταπέτασμα σε κορεσμένα λίπη και θα έσκαγε η καρδιά σου ήταν οκ! Που η κωλάρα είχε φτάσει δύο θέσεις παρκαρίσματος δεν πείραζε, ήταν πιασίματα... Εκεί δεν ήθελε μέτρο, ήταν ήδη το κάθε μπούτι ένα μέτρο και κάτι...

Αλλά να σου πω εγώ γιατί γίνεται, όσο η δική σου κωλάρα ήταν πιο μεγάλη , αισθάνονταν πιο καλά με τον εαυτό τους. Γιατί έχουμε μάθει να συγκρίνουμε τα χάλια μας με των διπλανών, αντί να θαυμάζουμε τους καλύτερους και να λέμε θα γίνουμε κι εμείς η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο εσύ κάνεις αγώνα για βελτίωση, αισθάνονται και κάπως ενοχικά να συνεχίσουν να τρώνε μαλακίες ξάπλα, σου λέει πώς να το δικαιολογήσω καλύτερα μέσα μου; Ας πω πως άλλος είναι μανιακός με την εικόνα του... Πως ψωνίστηκε και κάτι θέλει να αποδείξει...

Όταν θα πεις να αλλάξεις να ξέρεις πως θα είναι σαν μπαίνεις σε πόλεμο. Κάθε μέρα. Με τον παλιό κακό σου εαυτό. Με τις παλιές κακές σου συνήθειες. Με τον κόσμο γύρω. Με την ανασφάλεια. Είναι δύσκολο. Είναι επίπονο. Θέλει χρόνο. Δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί αν σταματήσεις, ξαναγυρίζεις εκεί που ήσουν. Πρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης και ζωής. Πρέπει να μάθεις να σε αγαπάς και κάθε μέρα να σε φροντίζεις. Γιατί αν δε σε αγαπήσεις εσύ, δε θα σε αγαπήσει κανένας.

Χιουμοριστικό τραγουδάκι από το τρελό αγόρι να το ελαφρύνουμε ,  γιατί σας πίκρανα...

Τίνα Βάμβουρα

Για τα καλά κορίτσια...

Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών σήμερα κι όπως με όλες τις παγκόσμιες ημέρες, απλώς συζητάμε σήμερα και δεν κάνουμε ουσιαστικά τίποτα όλο τον υπόλοιπο χρόνο...

Ας πιάσουμε τον πολιτισμένο υποτίθεται κόσμο , γιατί όσο υπάρχουν μέρη που ο άντρας έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στη γυναίκα και οι ίδιες οι μητέρες τους τις πηγαίνουν  σε πρακτικές για ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων τι να σχολιάσουμε...

Η βία που θα υποστεί ή έχει υποστεί κάθε γυναίκα στη ζωή της σωματική ή ψυχολογική είναι το σύνολο των σκέψεων και των πράξεων όλων μας. Δεν ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο ο άντρας που το έκανε, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ως κοινωνία.

Μαθαίνουμε να διαχωρίζουμε τα παιδιά από μικρά , γιατί το ίδιο έκαναν λίγο πολύ και σε εμάς... Και συνειδητά ή μη λέμε και κάνουμε πράματα που διαμορφώνουν ένα σκεπτικό απαράδεκτο.

«Αν δεν είσαι καλό κοριτσάκι δε θα σε αγαπάω. Δε θα σε θέλει κανείς...» Στην ανικανότητά μας να διατηρήσουμε την τάξη ή την ησυχία ή να πειθαρχήσουμε το παιδί ώστε να κάνει κάτι , το γεμίζουμε με αυτή την ανασφάλεια που θα την κυνηγάει όλη της την ζωή. Έχω ακούσει και φράσεις και κυρίως από μαμάδες που τις θεωρώ τουλάχιστον τραγικές : «Όταν λες όχι γίνεσαι τόσο άσχημη...» , «Ποιος  άντρας θα σε πάρει που είσαι τόσο τσαούσα...»,  «Άστον να κερδίσει βρε χαζή, χάνεις όλη την θηλυκότητά σου» , «Ε και τι έγινε που σε χτύπησε ο Κωστάκης, τι του είπες και τον θύμωσες τόσο πολύ; Δεν πρέπει να θίγουμε τον εγωισμό των αγοριών...»

Τι μαθαίνουμε στα κορίτσια μας;;; Να μη λένε όχι γιατί θα χάσουν την ομορφιά τους και όταν είναι πιο ικανές και δυναμικές σε κάτι την θηλυκότητά τους και δεν θα τις προτιμήσει κάποιος; Κι ότι αν ο άντρας θύμωσε και την χτύπησε φταίει αυτή που του έθιξε τον εγωισμό;

Και μετά φυσικά φταίνε οι γυναίκες για όλα... Αυτές που έχουν τίγκα ανασφάλεια, που είναι άκρα ενοχικές. Που θεωρούν πως για όλα όσα παθαίνουν από κομπλεξικά αγόρια που γίνονται μετά κομπλεξικοί άντρες φταίνε αυτές... Γιατί δημιουργώντας κατεστραμμένα κορίτσια, παράλληλα δημιουργούμε και κατεστραμμένα αγόρια... Δεν γίνεται μονομερώς.

Μαθαίνουμε στα κορίτσια μας να ανέχονται, να επιτρέπουν απαράδεκτες συμπεριφορές μόνο και μόνο από τον φόβο της απόρριψης και το άγχος να μην μείνουν μόνες. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως είναι χίλιες φορές καλύτερα να είναι μόνες παρά με κάποιον που ασκεί βία. Γιατί και η λεκτική και η ψυχολογική είναι βία. Κι αργότερα σίγουρα θα κλιμακωθεί και σε σωματική.

Υπάρχουν περιπτώσεις που η οικογένεια γνωρίζει πως η γυναίκα κακοποιείται και σωματικά και δεν επεμβαίνει! Αφήνεις ένα πλάσμα να υποφέρει και δεν επεμβαίνεις! Ή ακόμα χειρότερα ακούγονται φράσεις όπως «Ε όλες φάγαμε τις φάπες μας...» «Έτσι είναι άντρες...» «Όποιος αγαπάει χάνει τον έλεγχο...» κι άλλες γελοιότητες!

Αυτά συμβαίνουν γιατί πραγματικά δεν αγαπάμε και δεν σεβόμαστε τους εαυτούς μας, γυναίκες κι άντρες και  κατ’ επέκταση ο ένας τον άλλον... Βαθιά διαταραγμένα άτομα που δέχονται βία και ασκούν βία. Κανένας φυσιολογικός άντρας δεν είναι έτσι. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δικαιολογήσει την βία όταν την βλέπει στο παιδί του , στην αδερφή του , στην φίλη του, στον οποιονδήποτε!

Δεν αρκούν οι συζητήσεις και τα ευχολόγια. Δεν αρκεί να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε πάντα εκεί να ξέρουν πως θα τους σταθούμε , θα τους γλιτώσουμε σε ότι συμβεί. Δεν είμαστε αιώνιοι , είμαστε φθαρτοί. Ούτε είμαστε πανταχού παρόντες. Και δεν μπορούν και δεν πρέπει να εξαρτώνται από κανέναν.

Πρέπει όλοι από τα πρώτα βήματα της ζωής τους να μάθουν να είναι δυνατοί, αυτόνομοι. Να έχουν τα «όπλα» για ένα γερό μυαλό, ένα γερό ψυχικό κόσμο κι ένα γερό κορμί. Αυτά πάνε όλα μαζί πακέτο. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θα μου πείτε πού το πήγα πού το έφερα, πάλι στο Κραβ Μαγκά το κατέληξα. Ε, ωραία εγώ την αυτοάμυνα την έφερα εκεί, εσείς πάτε την όπου θέλετε. Αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Αρκετά πια με τις αηδίες πως τα παιδιά που κάνουν αυτοάμυνα θα γίνουν επιθετικά. Να κοιτάξετε με ποιόν εκπαιδευτή κάνουν και τι κάνουν. Επίσης αυτοάμυνα θα κάνουν, όχι χειροτεχνία. Αλλιώς να τα στείλετε με τις γιαγιάδες στα ΚΑΠΗ για πλέξιμο... Τόσα χρόνια δηλαδή που δεν κάνανε αυτοάμυνα είδαμε που βγήκαν όλα οκ αγγελούδια και δεν έχουμε ούτε θύματα bullying κι είναι όλα υπέροχα..

Επίσης έλεος με την γυναικεία αυτοάμυνα πως θα γίνουν όλες οι γυναίκες μυώδεις τέρατα κλπ. Είναι πρακτικά αδύνατον! Πιο γρήγορες , πιο δυνατές, πιο υποψιασμένες , με καλύτερη ψυχολογία και σίγουρα θα μπορούν να σας ανοίξουν το κεφάλι αν τους επιτεθείτε και λιγότερο θύματα. Πιο άντρες δε θα γίνουν... Εδώ δεν καταφέρνουν μερικοί άντρες να γίνουν πιο άντρες που το χρειάζονται κι όλα...

Αγαπάω πραγματικά σημαίνει θέλω ο άλλος να είναι δυνατός από όλες τις απόψεις. Όταν εγώ δεν είμαι εκεί για να βοηθήσω, λες κι αν ήμουν θα ήμουν ο Σούπερμαν για να τον σώσω, αλλά λέμε, να μπορεί να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τα πάντα. Να είμαι ήσυχος. Αγαπάω πραγματικά δεν σημαίνει επειδή εγώ είμαι λιγότερο δυνατός από τον άλλον θέλω να «μειωθεί» λίγο ή πολύ η δύναμή του για να μην τον χάσω...

Ελπίζω κι εύχομαι μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα να έχουμε σταματήσει τα ευχολόγια και να δυναμώνουμε ο ένας τον άλλον. Να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον. Να έχουμε εξαλείψει τα κόμπλεξ και τις παθογένειες που οδηγούν στη βία.

Τίνα Βάμβουρα 

Μέχρι να τα ξαναπούμε

Κλείνει σήμερα ένας μήνας από τότε που πέρασες την Γέφυρα.
Διάβασα κάπου πως τα σκυλιά ποτέ δεν πεθαίνουν, κοιμούνται για πάντα στις καρδιές μας μέχρι να περάσουμε κι εμείς την Γέφυρα και να ξανασυναντηθούμε.
Κοιμήσου λοιπόν , ελπίζω ήσυχα. Κι εγώ να ξέρεις προσπαθώ. Μόνο να καμιά φορά δεν αντέχω ακόμα και όταν έρχονται κατά πάνω μου αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα και τα χαϊδεύω κλαίω.
Θα προσπαθήσω κι άλλο...
Να μην κλαίω.
Αλλά αυτό το να μην μου λείπεις δεν γίνεται.
Ένα τόσο μικρό πλασματάκι άφησες τόσο τεράστιο κενό.

Συνθλίβοντας τους φόβους

Συγκινητικό να μου στέλνετε μηνύματα μερικοί και να ρωτάτε τι κάνω, σας ευχαριστώ. Ακόμα δεν ψόφησα, αν και κόντεψα.

Συγκεκριμένα ήταν την  1^η Σεπτεμβρίου του 2014, που έχοντας βαλτώσει για χρόνια χωρίς καμία σωματική άσκηση και μπόλικες κραιπάλες σε φαγητό, αποφάσισα να πάω με έναν πολύ καλό μου φίλο και συμμαθητή τον Παντελή να μάθω Κραβ Μαγκά, που το ζαχάρωνα πολύ καιρό κι όλο το ανέβαλα. (Για όσους ακόμα που με παρακολουθείτε δεν έχετε ενημερωθεί http://www.streetwise.gr/)

Ευτυχώς που χα προλάβει να κόψω και το κάπνισμα , αλλιώς θα χα πεθάνει από το πρώτο πεντάλεπτο! Στα δέκα όμως λεπτά ζορίστηκα και έτσι κάθε δέκα λεπτά έπρεπε να σταματήσω να δω αν βρίσκομαι σε αυτή την διάσταση ή αν έχω πεθάνει. Γύρισα στο σπίτι και δεν μπορούσα να βγω από το αυτοκίνητο από το πιάσιμο. Και τον πόνο, τόσο αγύμναστη που ήμουν. Αλλά έβαλα ένα στόχο, αφού επιβίωσα της πρώτης προπόνησης, θα πήγαινα και την επόμενη να δω αν θα επιβιώσω!

Μην τα πολυλέμε, ένας μήνας με θερμαντικές, αχ και βαχ , πόνο, ιδρώτα και μελανιές! Ο στόχος παραμένει ίδιος, αν θα καταφέρω ακόμα μία προπόνηση χωρίς να τους μείνω στα χέρια και να αναγκαστούν να φέρουν μπουλντόζα να με κουβαλήσει.

Πέρασε μια χρονιά με μπόλικες προπονήσεις , σεμινάρια ,εξετάσεις, camp που δεν ήθελα να λείπω όχι μόνο μην χαθεί ο στόχος, αλλά γιατί πραγματικά περνάμε καλά. Ο δάσκαλος , οι συμπάσχοντες,  όλοι , όχι μόνο της δικής μου σχολής και των άλλων , γινόμαστε μια ωραία παρέα. Μια μεγάλη ομάδα. Ακόμα και σε κάτι τόσο «επιθετικό» και μαχητικό.

Ακούω σχόλια από κάποιους τύπου τι πας και κοπανιέσαι , θα δείρεις τον κόσμο, την έχεις δει Μπρους Λι  ;;; κλπ

Προσωπικά , πέρα από ότι θεωρώ απαραίτητο για όλους να γνωρίζουν αυτοάμυνα,  πάω και κοπανάω τον κακό μου εαυτό. Τον παλιό. Που μου έκανε κακό. Για να βρει μια κάποια σωστή φυσική κατάσταση αντίστοιχη της ηλικίας μου. Για να μάθει να μην αφήνεται και να προσπαθεί μέχρι όσο μπορεί. Να βρει δύναμη, γιατί μαζί με την σωματική είναι και η ψυχική, αλληλένδετες.

Πάω γιατί από όλα όσα με βρήκαν κι είχα φτάσει σε σημείο να παρακαλάω να πεθάνω κάθε μέρα, εκεί βρήκα ένα στόχο. Να εμφανίζομαι βρέξει-χιονίσει , ότι και να μου συμβαίνει και να μην με νοιάζει παρά μόνο αν θα βγει η προπόνηση και οι στόχοι. Μου έδωσε κίνητρα για να μπορώ να σηκώνομαι κάθε μέρα και να έχω κάτι να περιμένω. Για μερικούς τυχερούς η ψυχοθεραπεία μας είναι το Κραβ.

Δεν ξέρω αν μου συμβεί κάποια επίθεση αν θα καταφέρω να την βγάλω καθαρή, ξέρω όμως πως δε θα «φύγω» χωρίς να έχω προσπαθήσει καν.

Μέχρι τότε όμως κι αν συμβεί, δε θα ζω με τους φόβους. Γιατί στο Κραβ Μαγκά οι φόβοι συνθλίβονται. Είναι σίγουρα φοβερό να ζεις με τον φόβο του θανάτου. Εγώ τον θάνατο τον έχω αποδεχτεί και η θέση μου μόλις ψοφήσω με περιμένει. Την ζωή φοβήθηκα. Εμένα φοβήθηκα και το κακό που μου έκανα και επέτρεψα να μου κάνουν.

Τώρα δεν έχω να φοβάμαι και πολλά. Παρά μόνο μην συμβεί τίποτα και δεν μπορέσω να επιστρέψω στην προπόνηση με τον εκπαιδευτή μου και τους συμπάσχοντες-φίλους μου.

ΥΓ Τραγουδάκι, The Veer Union bitter end,  αφιερωμένο με τις ευχαριστίες μου για όλα στον εκπαιδευτή μου Αλέξανδρο Χρυσοβέργη (http://www.streetwise.gr/)  και στους υπόλοιπους φίλους εκπαιδευτές  και συμπάσχοντες. Να είμαστε όλοι καλά να Κραβάρουμε μέχρι (δικής μου) τελικής πτώσεως.

           "Took a thousand scars to find me,
Every one of them reminds me

I won't ever surrender like that.
I know better, to ever fall back.
The enemy was living in my head,
I ripped it out and left it there for dead.
Now I'm alive I'm feeling born again,
And I will fight until the bitter end."

Τίνα Βάμβουρα

Ευλογημένες απώλειες

Καμάρια μου καλή χρονιά, υγεία, τύχη, φράγκα, αγάπες και τα ρέστα! Με ρωτάτε μερικοί (να το κοιτάξουμε μην σας αφήσει κουσούρι που θέλετε κι άλλες μπαρούφες στον κόσμο αυτό...) , τι έπαθα και δεν γράφω. Δε γράφω , γιατί υπάρχω... Το έχουμε ξαναπεί όποιος δεν ζει, γράφει...

                                       Αλλά αφού τα ζητάει το κορμί σας και με αφορμή κάτι συζητήσεις με φιλαράκια τον τελευταίο καιρό που με έχουν κάνει έξω φρενών, ας γράψω γρήγορα δυο κουβεντούλες.

                                       Τι ομαδικός μαζοχισμός είναι αυτός να θέλετε να επιμένετε σε απίστευτα ανθρωπάρια-νάρκισσους-τενεκέδες ξεγάνωτους που ο μόνος σκοπός της ζωής τους είναι να ρίχνουν τους άλλους για να φαίνονται «ψηλότεροι» και καλύτεροι; Που αρέσκονται στο να παίζουν παιχνίδια με το μυαλό και τις ψυχές των άλλων, γιατί δεν λειτουργεί καλά το «εξάρτημα» του σώματός τους με το οποίο παίζανε όλη μέρα και το χαλάσανε... Κι εσείς κάθεστε και παίζετε μαζί τους. Και χαλιέστε. Και κάνετε αναλύσεις των αναλύσεων. Αναλύεται μωρέ ο ηλίθιος;  Και σας χρησιμοποιούν οι ηλίθιοι!

                                       Πουλάκια μου καλά, τι στρατηγικές οργανώνετε με δαύτα τα υποκείμενα; Πόσα πτυχία και μάστερ θέλει να καταλάβεις πως δεν είναι ούτε ενδιαφέρον, ούτε αγάπη όταν ο άλλος σε μειώνει , σε παιδεύει , σε πληγώνει και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο!

                                       Όταν αγαπάμε (με όποια αγάπη κι αν είναι αυτή, αδερφική, φιλική, συντροφική, γονεϊκή) , αλλά αληθινή, κοιτάμε να προστατεύσουμε, να τα δώσουμε όλα , να κάνουμε κάθε θυσία!

                                       Σε ποιόν που αγαπάει έρχεται αυθόρμητα να βασανίσει τον άλλον; Σε αυτόν που είναι απόλυτα ψυχικά διαταραγμένο τσογλάνι του κερατά! Που έχει θέματα και τα βγάζει απάνω σας! Κι από αυτό να φύγετε! Άμεσα!

                                       Δεν είναι αγάπη με πείσματα, είναι κακία αυτή που σας μειώνει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση, που ήδη είχατε χαμηλή. Ναι, λυπάμαι που το λέω. Αλλιώς, αν σας αγαπούσατε πραγματικά, αν είχατε αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση δε θα ανεχόσαστε καμιά συμπεριφορά που δε σας τιμούσε όσο έπρεπε. Τα έχω πάθει κι έχω μάθει και γιαυτό μιλάω με θράσος.

                                       Δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες επίσης! Αν την πρώτη φορά σταθήκατε τυχεροί και δε σας πάτησε το τραίνο, μην ξαναξαπλώσετε πού να πάρει και να σηκώσει! Όποιος προσπάθησε να σας βλάψει μία, θα ξαναπροσπαθήσει! Θα του έχετε δώσει την ευκαιρία να έρθει καλύτερα προετοιμασμένος και να σας ξεκάνει!

                                       Μην ακούτε δικαιολογίες τύπου : δεν το ήθελα, πάνω στα νεύρα μου κτλ... Όταν χάνει τον έλεγχο ο άλλος φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας. Τότε δείχνει τι θα έκανε πραγματικά... Στα ήσυχα και με την κοστουμιά και το ταγιέρ, όλες κύριοι και κυρίες είμαστε... Στα δύσκολα γίνεσαι ασπίδα για τον άλλον ή τον κάνεις στόχο;

                                       Κι όσοι ζητάτε δεύτερες ευκαιρίες , να φροντίζατε να μην φτάνατε σε αυτό το σημείο! Άλλοι δεν είχαν ούτε μισή ευκαιρία! Να μην βασανίζετε, χειραγωγείτε, χρησιμοποιείτε, παιδεύετε ανθρώπους, τους κάνετε μαύρη την ζωή κι όταν περάσει η μπογιά σας ή τελειώσουν τα κουράγια σας ή οι καβάντζες σας επιστρέφετε στα σίγουρα...

                                       Μπορεί να υπάρχει η συγχώρεση για να συνεχίζουμε στην ζωή, αλλά υπάρχει και η μνήμη και φυσικά η εμπιστοσύνη ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν ξανακερδίζεται άπαξ και χαθεί.

Αν κάποιος λοιπόν ξαναγυρίσει στην ζωή σου και σε ρωτήσει αν μπορείς να τον ξαναγαπήσεις πες όχι! Κάνε χάρη στον εαυτό σου! Κάποιες απώλειες είναι ευλογία!

Τίνα Βάμβουρα