Ασκήσεις σταρχιδισμού

Ξεκινάω το κείμενο από τα σημαντικά , σημειώνοντας δηλαδή πως η εικόνα που επέλεξα να το συντροφεύσει είναι δημιουργία της εξαιρετικής Ιφιγένειας Β την οποία παρακολουθώ στενά , πιο πολύ κι από κορσέ σε instagram και facebook , γιατί μου μιλάει στην ψυχή μου, την όποια ίσως έχω περισώσει.

Και τώρα να περάσουμε και στις γνωστές αμπελοφιλοσοφίες που με πιάνουν σε κάτι απίστευτεςώρες. Τώρα τελευταία επειδή η τύχη η κακιά το έφερε είμαι αναγκασμένη να περνάω χρόνο πάνω σε κάτι μηχανήματα του Σατανά που απέφευγα , όπως διάδρομο στο γυμναστήριο,  ελλειπτικό ποδήλατο κλπ. Εκείνες τις ώρες που σιχαίνεσαι εσένα , την ανθρωπότητα, την ζωή, τους γύρω όλους, τα πάντα όλα και τα κοάλα μη σου πω, που τα λίγα λεπτά σου φαίνονται αιώνας και κοιτάς απεγνωσμένα μπας και γίνει κάτι και σε σώσει από το μαρτύριο, αναγκαστικά περνάνε πολλά από το μυαλό σου.

Κυρίως ποιος είσαι , τι κάνεις, πού πας, τι μαλακίες έχεις ήδη κάνει κι άλλα τέτοια ομόρφα και καταθληπτικά. Πώς χειρίστηκες την μία ή την άλλη υπόθεση , τι έπρεπε να είχες ή να μην είχες κάνει με μερικούς ανθρώπους. Ψάχνεις από εδώ, ψάχνεις από εκεί και δε σου φτάνει που δεν τελειώνει το μαρτύριο της σωματικής κόπωσης , έχεις και της ψυχής και του νου.

Εκείνες τις ώρες της απελπισίας λοιπόν πέφτω κι εγώ  στην λούμπα να σκέφτομαι αντί να κάνω ασκήσεις σταρχιδισμού , όπως θα ήταν και το σωστότερο έτσι όπως το βλέπω τώρα πιο ψύχραιμα που είμαι στον καναπέ μου απλωμένη σαν την φώκια. Να μην με νοιάζει για κανέναν και για τίποτα. Να μην αυτοκοπανιέμαι. Δεν θα το έκαναν άλλωστε οι άλλοι για μένα.

Δεν το έχω ρε παιδί μου με τους ανθρώπους. Πρέπει να το αποδεχτούν κι αυτοί, γιατί εγώ το αποδέχομαι. Ότι και να κάνω με όσο καλή πρόθεση και να ξεκινάει κάπου θα το σκατώσω στην πορεία. Γιατί να το κάνω εξ αρχής λοιπόν. Να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Να χαλιόμαστε. Και στην τελική ότι και να κάνεις για τους άλλους , όσα καλά, όσα σωστά, μάλλον πάντα κρίνεσαι από το ένα ή τα περισσότερα λάθη. Και τίποτα από τα προηγούμενα που έκανες δεν έχει νοήμα.

Μην τα κάνεις λοιπόν. Σάμπως στα ζήτησαν; Ναι και ντε να τους τα φορτώσεις με το ζόρι; Ασχολήσου με τον εαυτό σου. Και τις ασκήσεις σταρχιδισμού που πρέπει να γίνονται απαραιτήτως τρις ημερησίως μπας και υπάρξει προκοπή.

Ξέρω είναι δύσκολο. Γιατί μερικοί από εμάς δεν έχουμε μάθει ουσιαστικά να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας σωστά. Μας ενοχλεί η ύπαρξή μας και την αποφεύγουμε. Ψάχνουμε να βρούμε κάποιο σκοπό, κάποιο προορισμό, κάποια αποστολή, κάπου να ανήκουμε, έναν λόγο για να ζήσουμε ή για να πεθάνουμε που να αξίζει. Εγώ δεν τα εχώ βρει και δεν ξέρω αν υπάρχουν ή αν θα τα βρω κάποτε. Οπότε δεν ξέρω τι να σας πω κι εσάς. Να τα περιμένετε; Να τα ζητήσετε από το Σύμπαν, τον Άγιο Βασίλη; Καθένας όπως νομίζει.

Εγώ έχω αποδεχτεί πως είμαστε θνητοί , αναλώσιμοι κι εύκολα μας αντικαθιστά ο οποιοσδήποτε. Ας είναι και χειρότερος από εμάς. Αρκεί να εξυπηρετεί καλά κάποια ανάγκη και να ξέρει να τα χειρίζεται όλα πιο καλά ή να βολέψουν οι καταστάσεις. Οπότε τζάμπα κοπανιόμαστε αδέρφχια να το ξέρουμε. 

Θα μου πεις τότε τι κάνεις, πώς συνεχίζεις, γιατί βασανίζεσαι , τι παλεύεις; Αυτά αναρωτιέμαι κι εγώ. Κυρίως τις ώρες που επιστρέφω ξεθεωμένη, πονεμένη και πεινασμένη. Και ψάχνω να βρω κάτι να με κρατήσει στην ρουτίνα που επέλεξα. Μάλλον γιατί αυτή η ρημάδα η ζωή κάπως πρέπει να περάσει.

Τίνα Βάμβουρα

Αναμνήσεις τέλος

Βουτιά στο παρελθόν σήμερα για μένα με μια συνάντηση που είχα. Με πήγε χρόνια πίσω. Όχι τόσα πολλά, αλλά μου φάνηκαν σαν μία άλλη ζωή. Σαν να μην αναγνωρίζω πια το πρόσωπο αυτό που ήμουν. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αφήσει και τίποτα όρθιο τα έχω αλλάξει σχεδόν όλα μέσα έξω γύρω μου. Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν επιτακτικές κι αναγκαίες. Δεν της έφερε μόνο η ζωή. Να μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη και στην μοίρα. 

Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που τα ημίμετρα δεν αρκούν. Με σάλιο δεν κολλάει τίποτα. Χρειάζεται να φέρεις τον κόσμο ανάποδα ξεκινώντας πάντα από σένα. Να προσπαθήσεις να ξαναπρογραμματίσεις το μυαλό και την καρδιά σου και τις καθημερινές σου συνήθειες. Η αλλαγή του εαυτού σου γιατί αυτός σε φτιάχνει κι αυτός σε καταστρέφει είναι ότι πιο δύσκολο θα αντιμετωπίσεις ποτέ. Θα έχεις καθημερινό πόλεμο με σένα. Και με όλους τους άλλους που χάνουν την βολή τους και σε θέλουν όπως βόλευες. Οπότε διαρκώς θα σε παρακινούν να ξαναγίνεις όπως ήσουν. Εσύ να μην ακούς. Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος πάντα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια διαφορετική ζωή. Πρέπει να αλλάζεις, να προοδεύεις. Να εξελίσσεσαι. Όποιος μένει στάσιμος και κρατάει κι εσένα θέλει πέταμα. Είναι το βαρύδι που σας πάει και τους δυο στον πάτο.

Είναι από την μία μια ανακούφιση να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που με ήξεραν ποιά ήμουν και πώς ήμουν, τι έχω κάνει, τι έχω περάσει, τι έχω ξεπεράσει. Να μην αμφισβητείται το πέρασμά μου μέχρι εδώ. Άνθρωποι που έχω αφήσει το αποτύπωμα μου κι εγώ στην ζωή τους. Πως όσα έκανα, για όσα δούλεψα δεν πήγαν στον βρόντο. Με ακύρωσαν κάποιοι, ακόμα κι εγώ η ίδια. Με πολέμησα, με κατηγόρησα , με αμφισβήτισα, με έβρισα, με μούντζωσα για το πόσο μαλάκας ήμουν, για όσα κακώς ανέχθηκα , όσα κακώς χάρισα απλόχερα σε όσους δεν άξιζαν, τις πισινές που δεν κράτησα , τον χρόνο που έχασα, το κακό που μου έκανα κι άφησα να μου κάνουν, την σιγουριά που ποτέ δεν μου διασφάλισα , με άλλαξα, σχεδόν με διέγραψα…

Αλλά ξέρω και πως κέρδισα. Κέρδισα φίλους, κέρδισα αγάπη, κέρδισα τον σεβασμό κάποιων, εκτίμηση. Ξέρω πως κάποιοι με θυμούνται για τις κουβέντες μας από καρδιάς, πως ξέρουν πως ήμουν πάντα χύμα χωρίς δημόσιες σχέσεις , ένα συναίσθημα όποιο και να ήταν αυτό ακατέργαστο ωμό που τους έβρισκε απροετοίμαστους κι αν μπορούσαν να το χειριστούν καλώς , για τα γέλια που ρίξαμε μαζί ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες…

Κι ευτυχώς με θυμούνται κάποιοι άλλοι. Εγώ πια δε θέλω να με θυμάμαι. Επικεντρώνομαι σε αυτό που είμαι, σε αυτό που θα επιδιώξω να γίνω. Χωρίς αναμνήσεις που σε πάνε πίσω. Χωρίς νοσταλγίες. Χωρίς να επιτρέπεις αδυναμίες. Μόνο για λίγο ανθρώπινα λυγίζεις , αλλά γυρνάς τον διακόπτη απότομα και μετά συνεχίζεις. Θες συνειδητά, θες μηχανικά από κεκτημένη ταχύτητα, μόνο συνέχισε.

Η νοσταλγία , η συγκίνηση και τα πισωγυρίσματα είναι προνόμιο,  πολυτέλεια και χαρακτηριστικό όσων ψάχνουν δικαιολογίες να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Για μερικούς από εμάς η εγκατάλειψη δεν αποτελεί επιλογή.

Αναμνήσεις τέλος λοιπόν, μας χαλάνε. Κι όσοι κάποτε μας αγάπησαν πραγματικά θα συνεχίσουν να αγαπάνε και τη νέα εκδοχή μας και θα παραμείνουν στο παρόν μας.

Τίνα Βάμβουρα