Οι Σταθερές μας

Μήνας εξετάσεων για όλα τα παιδιά και αναρωτιέμαι τι πραγματικά χρήσιμο μαθαίνουν για τη ζωή. Ένα σωρό μαθήματα και δεξιότητες που  λίγοι θα καταφέρουν να εφαρμόσουν στην πράξη. Γιατί τελικά οι δεξιότητες της ζωής είναι αυτές που θα καθορίσουν το ποιοί θα γίνουν και τί θα απογίνουν.
Μαθαίνουν να μετρούν ,  αλλά μαθαίνουν όντως να "μετρούν" και τους ανθρώπους και τις καταστάσεις; Μαθαίνουν να διαβάζουν, αλλά μαθαίνουν όντως να "διαβάζουν" και τους ανθρώπους και τις καταστάσεις και τις ευκαιρίες και τις συνέπειες και ό,τι χρειάζεται στην καθημερινότητά τους;
Μαθαίνουν να μαθαίνουν... Χωρίς να επιλέγουν σε τι θα αφιερώσουν την προσοχή τους, το χρόνο τους. Σε ποια λεπτομέρεια θα σταθούν. Γιατί όλα και όλοι κρινόμαστε από τις λεπτομέρειες.
Μαθαίνουν να κάνουν λάθη; Μαθαίνουν να διδάσκονται από αυτά; Μαθαίνουν αν μπορούν διορθώσουν κάποια από αυτά; Γιατί κάποια δε διορθώνονται... Μαθαίνουν να τα αποδέχονται; Μαθαίνουν να συνεχίζουν παρόλα αυτά; Να σηκώνονται από τις αποτυχίες τους; Είναι κάποιος εκεί μαζί τους στις αποτυχίες ; Ή μόνο στα εύκολα και στην επιτυχία; Και μετά βρες το , διαχειρίσου το και λύσε το μόνος σου;
    Που και αυτό χρειάζεται πολλές φορές. Δίδαγμα ζωής... Αλλά θα έχουν χρόνο για αυτό μετά. Θα το ζήσουν πολλές φορές. Το να είναι μόνοι και να μην έχουν ιδέα τι να κάνουν και καμία βοήθεια από πουθενά.
Μαθαίνουν προτεραιότητες; Ότι η πιο σημαντική τους είναι αυτοί οι ίδιοι; Αν δεν κοιτάξουν πρώτα αυτοί τον εαυτό τους δε θα μπορέσουν να βοηθήσουν ποτέ κανέναν άλλον...
Μαθαίνουν τις σταθερές τους; Ότι η πιο σημαντική σταθερά στη ζωή τους πρέπει να είναι αυτοί οι ίδιοι; Να μην κλονίζονται από το τι γίνεται γύρω. Από το ποιός μπαίνει ή βγαίνει στη ζωή τους ακούσια ή μη. Από το ποιός κάνει ή λέει τι και γιατί.
Οι άνθρωποι θα έρχονται και θα παρέρχονται. Δεδομένο. Οι άνθρωποι θα κάνουν πάντα αυτό που επιθυμούν,για τους δικούς τους λόγους, για όσο διάστημα... Κανείς δεν είναι δεδομένος και σταθερός για πάντα. Κι όποιος σας πει "για πάντα" τρέξτε! Σας το λέω εγώ που δεν τρέχω, ακόμα κι αν απειλείται η ζωή μου... Μεγάλα λόγια όποιος λέει φεύγει πάντα με το κεφάλι σκυφτό...
      Αυτοί που θα πρέπει να είμαστε πάντα σταθεροί , είμαστε εμείς. Ποιοί είμαστε. Αυτά που κάνουμε. Αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητες. Αυτά που μας βοηθούν να συνεχίζουμε στις αντιξοότητες και στις δυσκολίες. Αυτά που μας εξελίσσουν. Αυτά που μας ξανασηκώνουν από κάθε πέσιμο. Που μας επαναφέρουν από κάθε χτύπημα.
Και συνεχίζουμε σοφότεροι , καλύτεροι και πιο δυνατοί.
Εμείς και κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι σταθερές στις ζωές μας που πέρασαν μαζί μας τις δοκιμασίες κι ήταν πάντα εκεί. Χωρίς μέσα έξω. Χωρίς να να είναι εκεί μόνο όταν συνέφερε. Όταν υπήρχαν μόνο λιακάδες και χαρές. Όταν επιθυμούσαν κάτι από εμάς. Όταν είχαν χρόνο για σκότωμα. Όταν είχαν κάποια συναισθηματική ή άλλου είδους ανάγκη. Όταν ήταν πάντα εκεί στηρίγματα ,ο καθένας με τον τρόπο του και τη δυνατότητα που είχε. Αλλά σταθερά εκεί. Ανταποδοτικός.
      Αυτά θα πρέπει να μάθουν και τα παιδιά μας για να μπορέσουν να παλέψουν. Κι ίσως καλύτερα θα ήταν να μπορέσουμε να τους δείξουμε εξ αρχής πώς να αναγνωρίζουν τους "περαστικούς" , ώστε να μην κάνουν την ζωή τους κέντρο διερχομένων , να γλιτώσουν άσκοπες συναναστροφές ,κόπο και χρόνο που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν αλλού κι αλλιώς,  ίσως και αχρείαστες απογοητεύσεις που πάντα αφήνουν σημάδια, ακόμα και στους πιο δυνατούς.
Καλή επιτυχία στις εξετάσεις μας λοιπόν... Όσο ζούμε κρινόμαστε... Εξεταζόμαστε σε όλα... Κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πιο δύσκολο μάθημα. Μακάρι να μην κριθούμε λίγοι και περαστικοί.
Να αξίζουμε να είμαστε η σταθερά στη ζωή μας και στις ζωές των άλλων.

Τίνα Βάμβουρα

Φίλοι , αγκαλιές κι υδατάνθρακες

   

Πάει πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο μια φίλη σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει , της λέω έλα από εδώ.
"Τι να έρθω μωρέ, τι να κάνουμε;"
"Μακαρονάδα με σάλτσα." της απαντάω και για λίγα δευτερόλεπτα σιγή. Μετά ένα γέλιο νευρικό, γιατί ήταν η μόνη απάντηση που δεν περίμενε, μέχρι που της κόπηκε η ανάσα.
"Παιδί μου είσαι τρελό; Τι σου λέω και τι μου λες;"
"Βρε τρελό είμαι, αλλά σου μιλάω σοβαρά. Έλα από εδώ. Θα κάνω μακαρονάδα με σάλτσα και όλα θα περάσουν , θα το δεις."
Κι όταν ήρθε και συνειδητοποίησε πως το εννοούσα , πως το μενού είχε όντως μακαρόνια, σοκολάτα για επιδόρπιο , μουσική, εμένα να διακωμωδώ τις καταστάσεις για να την κάνω να γελάσει με όλα τα στραβά και τα ανάποδα και μια αγκαλιά να μπορεί να την κρατήσει και να την ηρεμήσει, τότε βάλαμε τις προτεραιότητες σε τάξη.
Μέχρι που μας βρήκε ο ύπνος στον καναπέ να βλέπουμε παλιές ταινίες και να κλαίμε αντάμα πρίμο σιγόντο. Μα το πρωί ήμασταν κι οι δυο εντάξει. Καλύτερα κι από πριν. Πιο δεμένες μεταξύ μας. Με μια σιγουριά πως είχαμε βρει τον τρόπο να παλέψουμε τα δύσκολα, μαζί.
Ότι είμαστε κι ότι μείνει πίσω μας , είναι ο χρόνος που αφιερώσαμε στους άλλους. Οι κουβέντες μας μαζί τους. Όσα μοιραστήκαμε με αυτούς, λέξεις, σκέψεις συναισθήματα, πράξεις αγάπης , αγκαλιές. Ότι κάνουμε για αυτούς από μια απλή μακαρονάδα , μέχρι μια αγκαλιά, τους μένει στη μνήμη, γιατί γίνεται με αγάπη, με φροντίδα. Γι'αυτό και πρέπει να τα κάνουμε με ένταση κι όχι άνοστα, όχι χλιαρά. Να αφήνουμε το σημάδι μας.
Κάθε φορά πια που η φίλη μου περνάει κάποιο ζόρι θα μου πει συνθηματικά "Θα φτιάξεις μακαρονάδα με σάλτσα;"  Το έμαθε πια κι ας γέλασε όταν άκουσε για πρώτη φορά τη θεωρία μου πως πιστεύω βαθιά ότι όλα θα πάνε καλά όσο υπάρχουν φίλοι πραγματικοί, αγκαλιές κι υδατάνθρακες.

Τίνα Βάμβουρα