Το ξόρκι της λήθης

Όταν είχε ξεκινήσει η φρενίτιδα με τα βιβλία του Χάρρυ Πόττερ, ένα φιλαράκι είχε ενημερώσει κι εμένα.

«Σιγά ρε που θα κάτσω να διαβάσω κι εγώ τέτοια.» είχα πει, με το γνώριμο αποδοκιμαστικό μου ύφος, που πάντα σήμαινε πως όλα όσα είπα θα τα λουστώ.

Τα χρόνια πέρασαν, είχαν βγει τα πρώτα τέσσερα βιβλία αν θυμάμαι καλά, κι εγώ δεν είχα διαβάσει μισή λέξη!

Ήταν τέτοια εποχή, δεκαπέντε μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και είχα τότε αναλάβει ένα κοριτσάκι. Δε μελετούσε για το σχολείο και τις εξετάσεις της κι αποφάσισα να της κατάσχω τα βιβλία του Πόττερ που την απασχολούσαν , μέχρι να τελειώσει η σχολική χρονιά.

Από περιέργεια άνοιξα να διαβάσω τι σκατά ήταν αυτό που την είχε απορροφήσει τόσο και κόλλησα! Κάθισα και διάβασα όλα τα βιβλία με μιαν ανάσα σχεδόν. Θυμάμαι πως κοτζάμ γαϊδάρα, γιατί τα είχα τα χρονάκια μου , στην αλλαγή του χρόνου οι δικοί μου έκοβαν την βασιλόπιττα κι εγώ δεν άφηνα το βιβλίο από τα χέρια μου λες και θα έδινα εξετάσεις!

Προφανώς το παιδί που έκρυβα μέσα μου, ψοφούσε για μαγικές λύσεις σε όλα. Να κάνεις ένα ξόρκι κι όλα ή σχεδόν όλα, να αλλάζουν, να διορθώνονται, να γίνονται…

Πιο πολύ με τραβούσε η ιδέα του να κάνεις ένα ξόρκι και οι δουλειές του σπιτιού να γίνονται από μόνες τους!

Αλλά ακόμα πιο πολύ, θα ήθελα να υπάρχει το ξόρκι της λήθης.

Όλα όσα με χαλάνε να τα σβήσω.

Να σβήσω κι εμένα στις πιο δύσκολες στιγμές μου.

Να φορέσω μόνιμα το χαμόγελο και να μη με νοιάζει ακόμα κι αν υπήρχε καταστροφή γύρω μου. Αφού θα μπορούσα να την ξεχάσω μετά και κανένα σημάδι να μη μείνει.

Όσο περνούν τα χρόνια, καταστάσεις κι άνθρωποι χαράζονται μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας.

Προσπαθούμε να τα διαχειριστούμε όλα. Κάθε μέρα, όλη μέρα.

Κι όσο προσεκτικοί και να είμαστε, όλα έχουν το αποτύπωμα και το τίμημά τους.

Κανένας δεν έζησε ατσαλάκωτα. Κανένας δεν έφτασε στο τέλος χωρίς σημάδια.

Κάποιοι τα κατάφεραν πιο καλά. Κάποιοι άλλοι χάθηκαν μέσα στο ζόρι.

Θέλει πολύ λες να χάσεις τη δύναμη, την πίστη, την εμπιστοσύνη, το μυαλό σου;

Αυτοί που τα κατάφεραν και συγκρατήθηκαν,  πιστεύω πως ήταν αυτοί με την λεγόμενη επιλεκτική μνήμη.

Που κατάφεραν κι έθαψαν βαθιά όσα τους πόνεσαν.

Που κατάφεραν κι έθαψαν οριστικά τον μαλάκα εαυτό τους.

Γιατί αυτό που μας πειράζει πιο πολύ, είναι η δική μας ευθύνη!

Το πόσο μαλάκες επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να γίνουμε, για οποιονδήποτε λόγο.

Γυρνάμε και μας κοιτάμε καμιά φορά και δεν αναγνωρίζουμε το πόσο μαλάκες υπήρξαμε!

Η αρρώστια και ο θάνατος, μας πονούν σαφώς. Αλλά έχουμε μάθει πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όποιος ζει, είναι φθαρτός. Κι έτσι κάποια στιγμή, το ξεπερνάμε κουτσά στραβά. Ή το αποδεχόμαστε.

Εκείνο που ποτέ δεν περνά, είναι όταν ξυπνάμε μια μέρα και διαπιστώνουμε το πόσο μαλάκες γίναμε!

Και τότε ευχόμαστε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, δια μαγείας να ξεχνούσαμε.

Κι όσοι μας πλήγωσαν, μαζί και πρώτα ο εαυτός μας, να ήμασταν φαντάσματα, που πέρασαν στην λήθη.

Τίνα Βάμβουρα

"...I'm carrying my tears in a plastic bag and it's the only thing I got from you..."

                                                     "...never come back to me..."