Κούφια σκαριά

Με μια αγωνία ανοίγει και κλείνει το βλέφαρό μας : να υπάρξουμε.

Κάθε μέρα λέμε να ζήσουμε κι όλο τ’ αφήνουμε για αύριο, για μία άλλη ημέρα , πιο βολική.

Κι έτσι άσκοπα κι επίπονα περνούν οι ημέρες. Μαζί τους περνάμε κι εμείς, οι αντοχές μας, τα όνειρά μας, οι ελπίδες μας.

Αφήσαμε μια τρύπα στην ψυχή μας κι από εκεί ξεγλιστρά η ουσία μας.

Βουλώνουμε με χαρτί το κενό, για λίγο, γιατί κι αυτό υποχωρεί, μα μία επένδυση καινούρια δεν κάνουμε.

Ίσως γιατί είμαστε τρελοί.

Ίσως γιατί είμαστε φυγόπονοι.

Ίσως γιατί προτιμάμε την απελπισία του να είμαστε κούφια σκαριά.

Αρκεί να μη λυπόμαστε μετά που κανένας δε διαλέγει εμάς για να ταξιδέψει.

3.10.98
Τίνα Βάμβουρα