Πολλοί
μου πετάτε την φοβερή ατάκα πως έχω γίνει άλλος άνθρωπος εξαιτίας της απώλειας
των κιλών και της αλλαγής των μαλλιών και αρχίζετε μια κουβέντα με επίσης
φοβερές ατάκες στην συνέχεια που ειλικρινά μου δείχνει πόσο βαθιά νυχτωμένοι
είμαστε. Και αρχίζετε και τις κλάψες κάποιοι πώς το έκανες, θέλω κι εγώ , αλλά
δεν γίνεται κι άλλα τέτοια γλαφυρά...
Η
αλήθεια είναι πως χαίρομαι που μερικοί δεν με αναγνωρίζουν στον δρόμο κι έτσι
αποφεύγω τις ανεπιθύμητες καλημέρες. Αλλά αυτοί που με ξέρουν πραγματικά ,
ελάχιστοι ίσως , εξωγήινοι μπορεί, αλλά υπάρχουν ευτυχώς, φυσικά και
αντιλαμβάνονται πως είμαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος και δεν χάθηκε τίποτα με τα
κιλά, ούτε άλλαξε κάτι με κάμποσο οξυζενέ και βαφή για αυτούς που έκαναν τον
κόπο κι έβλεπαν πέρα και πίσω από την εικόνα...
Καταρχήν
να ξεκαθαρίσουμε κάτι αν θες να αλλάξεις πρέπει να δεις την αλήθεια σου και την
αλήθεια των άλλων κατάματα και στεγνά. Χωρίς κορδέλες, χωρίς φιοριτούρες ,
χωρίς χαδάκια. Αντέχεις; Να σε δεις ποιος είσαι, μέσα έξω , χωρίς να
ωραιοποιήσεις και χωρίς να τραγικοποιήσεις τίποτα. Με τα δικά σου μάτια όμως.
Αντικειμενικά. Όχι με τα μάτια των φίλων, των δικών σου, του ζευγαριού σου. Ο
καθένας θα σου δώσει και μια γνώμη ανάλογα με το πόσο σε έχει άχτι ή το πόσο
είναι εξαρτημένος από σένα ή πόσο «τυφλός» είναι. Σπανίως έχουμε την τύχη να
είναι απόλυτα αντικειμενικοί οι άνθρωποί μας μαζί μας και να μην φοβούνται να
μας πουν την απόλυτη αλήθεια χωρίς να περιμένουν αντίποινα...
Επίσης
δε σε νοιάζει η γνώμη τους και δε θα έπρεπε... Είσαι ο κύριος του εαυτού σου.
Δεν αλλάζεις για κανέναν άλλον. Δεν ικανοποιείς κανέναν άλλον παρά μόνο εσένα.
Σε όποιον αρέσεις έχει καλώς, αν όχι να φύγει. Όπως εσύ δεν υπαγορεύεις στους
άλλους αλλαγές, δεν επιτρέπεις να σε αλλάζουν. Δεν είναι ειδικοί. Υπάρχουν
ειδικοί για να σου πουν πώς θα έπρεπε να είσαι ανάλογα το ύψος και την ηλικία
σου κλπ κι όχι ανάλογα τα απωθημένα και τα πρότυπα του καθενός.
Κι
επειδή ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από το δάχτυλό μου , πρώτον γιατί δεν ήθελα και
δεύτερον γιατί δεν χωρούσα και δεν χωράω ακόμα, να μην ξεχάσεις ποτέ πως
δυστυχώς ή ευτυχώς όλα είναι εικόνα. Δεν πα να χτυπιέσαι κάτω και να
ξαναχτυπιέσαι πως θέλεις να αγαπηθείς για αυτό που είσαι, στο υπογράφω και με
τα δύο χέρια πως αυτό δε θα γίνει ,γιατί δε θα μάθει κανείς αυτό που είσαι αν
δεν τον ελκύσει η εικόνα για να περάσει μετά και στα υπόλοιπα. Οι άνθρωποι
δυστυχώς πρώτα βλέπουν και μετά ακούν, μετά καταλαβαίνουν και μετά νιώθουν...
Απαίσιο; Τραγικό; Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Η ιστορία της ζωής μου! Αλλά είναι αλήθεια
και χωρίς την αλήθεια που πονάει μεν , αλλά απελευθερώνει και δίνει λύσεις δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εδώ «ξαφνικά» με πέρασαν για άλλη, με είδαν με άλλα
μάτια, άτομα που με ήξεραν από παιδί. Το μέσα μου ήταν πάντα ίδιο. Το έξω
φτιασιδώθηκε...
Η
αλλαγή επίσης έρχεται κι όταν είσαι συνειδητοποιημένος πως θέλει πειθαρχεία,
χρόνο, αφοσίωση. Δεν είναι κάτι γρήγορο, άρπα κόλλα και τελειώνουμε. Είναι μια διαδικασία που ξεκινάς για σένα, αφιερώνεσαι σε σένα, δουλεύεις πάνω σου κάθε
μέρα, μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Μπαίνεις σε καινούριο τρόπο σκέψης
και ζωής. Μαθαίνεις να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις. Να είσαι φίλος σου και
υποστηρικτής σου. Να κάνεις σωστές επιλογές σε όλα. Από τροφές, άσκηση, ύπνο,
περιποίηση, ψυχαγωγία, ακούσματα, αναγνώσματα, μέχρι και τα άτομα που
συναναστρέφεσαι. Ότι σου κάνει κακό, ότι σε στραγγίζει από ενέργεια, ότι δε σε
πάει πιο μπροστά και πιο πάνω αυτομάτως πρέπει να φεύγει από την ζωή σου.
Η
αλλαγή δεν γίνεται με «μικροεπισκευές» , ούτε εξωτερικά. Ούτε με δικαιολογίες.
Ούτε με μισάδια. Τα δίνεις όλα.
Κι
εκεί βέβαια μπαίνουν κι οι επικριτικοί τύποι απροσκάλεστοι όπως πάντα. Αυτοί
που σου έλεγαν πριν «Πώς έχεις γίνει έτσι ρε φίλε; Κάνε κάτι. Κοιτάξου λίγο.»
Ξαφνικά τσουπ, χωρίς να τους έχει ρωτήσει κανείς αρχίζουν «Θα πάθεις τίποτα.
Όλα με μέτρο. Κάνε λίγο κράτει. Αυτά είναι υπερβολές. Θα γίνεις σαν τα φρικιά
των γυμναστηρίων. Θα γίνεις ανορεξική.» Θα μπορούσα να συνεχίσω με τις
μπουρδολογίες για ώρες. Γιατί κάθε ένας έχει κι από μια ωραία ατάκα. Στην
Ελλάδα όλοι ξέρουν τα πάντα, γιατί τα ξέρει η μάνα τους ,που της τα είπε η
κουμπάρα της ,που τα έμαθε από την θειά της ξαδέρφης της...
Πριν
δηλαδή όταν έτρωγες το καταπέτασμα σε κορεσμένα λίπη και θα έσκαγε η καρδιά σου
ήταν οκ! Που η κωλάρα είχε φτάσει δύο θέσεις παρκαρίσματος δεν πείραζε, ήταν
πιασίματα... Εκεί δεν ήθελε μέτρο, ήταν ήδη το κάθε μπούτι ένα μέτρο και
κάτι...
Αλλά
να σου πω εγώ γιατί γίνεται, όσο η δική σου κωλάρα ήταν πιο μεγάλη ,
αισθάνονταν πιο καλά με τον εαυτό τους. Γιατί έχουμε μάθει να συγκρίνουμε τα
χάλια μας με των διπλανών, αντί να θαυμάζουμε τους καλύτερους και να λέμε θα
γίνουμε κι εμείς η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο εσύ κάνεις αγώνα για
βελτίωση, αισθάνονται και κάπως ενοχικά να συνεχίσουν να τρώνε μαλακίες ξάπλα,
σου λέει πώς να το δικαιολογήσω καλύτερα μέσα μου; Ας πω πως άλλος είναι
μανιακός με την εικόνα του... Πως ψωνίστηκε και κάτι θέλει να αποδείξει...
Όταν
θα πεις να αλλάξεις να ξέρεις πως θα είναι σαν μπαίνεις σε πόλεμο. Κάθε μέρα.
Με τον παλιό κακό σου εαυτό. Με τις παλιές κακές σου συνήθειες. Με τον κόσμο
γύρω. Με την ανασφάλεια. Είναι δύσκολο. Είναι επίπονο. Θέλει χρόνο. Δεν
τελειώνει ποτέ. Γιατί αν σταματήσεις, ξαναγυρίζεις εκεί που ήσουν. Πρέπει να
αλλάξεις τρόπο σκέψης και ζωής. Πρέπει να μάθεις να σε αγαπάς και κάθε μέρα να
σε φροντίζεις. Γιατί αν δε σε αγαπήσεις εσύ, δε θα σε αγαπήσει κανένας.
Χιουμοριστικό τραγουδάκι από το τρελό αγόρι να το ελαφρύνουμε , γιατί σας πίκρανα...
Τίνα Βάμβουρα
