Αύριο θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά σου , αν δεν είχες καταφέρει
να χωθείς στον τάφο.
Μέσα στο Σεπτέμβριο κλείσανε κι οι έξι μήνες από τον θάνατό
σου…
Κατάφερες και χώθηκες στον τάφο, ναι, έτσι όπως στα λέω.
Μια ζωή για τους άλλους…
Να τρέξεις να προλάβεις, να εξυπηρετήσεις, να υπηρετήσεις,
να καλύψεις ανάγκες και επιθυμίες άλλων, να στερηθείς εσύ τα πάντα…
Όλα για τους άλλους. Τα πάντα για τους άλλους.
Κάπου θα είχες την ψευδαίσθηση πως επειδή ήσουν πάντα θύμα
και θυσία για τους άλλους, κάποτε θα σε αναγνώριζαν και θα σε αγαπούσαν…
Κι είμαι τόσο θυμωμένη μαζί σου, που αντί να είσαι εδώ να
χαιρόμαστε η μια την άλλη, έφυγες και παράτησες και την ζωή σου (ποια ζωή…) κι
εμένα!
Κι εγώ πρέπει να έρθω πάλι να σου πλύνω τον τάφο και μαζί με
τα λουλούδια, τα κόλλυβα και τα τρισάγια να σου πω, πως Κανένας δε σε αναγνώρισε.
Κανένας δε σε αγάπησε. Κανένας δε σε θυμάται.
Τζάμπα πήγες!
Το ακούς;
Τζάμπα πήγες!
Κι όταν θα ψοφήσω κι εγώ με το καλό, η ανάμνησή σου θα σβήσει
μαζί μου.
Τζάμπα πήγες ρε μάνα…
Τίνα Βάμβουρα
