Θα τα ξαναπούμε;

Όλη μέρα μια λέξη άκουγες : «μαμά» . Μαμά τούτο, μαμά κείνο, μαμά το άλλο.

Για όλα, μα για όλα, «μαμά» έλεγα. Εσύ ο αρχηγός για τα πάντα. Όσα δεν ήξερα, όσα ήθελα, όσα έψαχνα...

«Μαμούνια», έλεγες! «Να μην ξανακούσω μαμά εδώ μέσα!» κι αναλάμβανες δράση.

Ακόμα και πριν από μένα για μένα.

            Κι ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα πως όσα μαμά και να πω, εσύ δε θα είσαι εδώ να μου πεις μαμούνια.

            Ήρθε η μέρα που δεν ήθελα να ζήσω.

Πάντα έλεγα πως θέλω να φύγω πριν από σένα. Να πεθάνω εγώ στα χέρια σου κι όχι εσύ στα δικά μου.

            Πού είσαι τώρα μαμά; Και πότε θα τα ξαναπούμε; Και τι θα κάνω εγώ χωρίς εσένα;

            Με ποιον θα τσακώνομαι; Ποιον θα πειράζω; Σε ποιον θα εμπιστεύομαι την ίδια μου τη ζωή;

Νιώθω πως έφυγε ο άγγελος-προστάτης από δίπλα μου.

Τουλάχιστον ελπίζω πως θα είσαι καλά εσύ, μαζί με όλους τους δικούς μας, που τόσο σου λείψανε και ήθελες να πας να τους ξαναβρείς.

Να μπορούσα μόνο να ξέρα, πότε θα τα ξαναπούμε...

Τίνα Βάμβουρα

Μέχρι το τέλος

«Ξέρεις τι κατάλαβα; Είναι κάποια ποτήρια που πρέπει να τα πιούμε μόνοι μας.» μου είπε κι εκεί σταματήσαμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας. Δακρύσαμε, επιστρέψαμε στην πραγματικότητα και στη ρουτίνα μας. Μέχρι να έρθει η στιγμή να τα ξαναπούμε...

Και τι να πούμε; Ξέρουμε. Είμαστε από εκείνους που ξέρουμε. Το έχουμε δει. Από εκείνους που έχουμε πεταχτεί στον ύπνο μας για  να δούμε αν ο δικός μας άνθρωπος αναπνέει.

Δε μας χρειάζονται λόγια. Μας χρειάζεται η ασάλευτη υπομονή. Αυτή που σε κάνει να κρατάς την λογική σου, όταν συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο να παρακολουθείς στον ξύπνιο σου έναν εφιάλτη. Που δεν ξέρεις πότε και πώς θα τελειώσει.

Κι έχει έναν ήλιο απέξω , που είναι σα να σε ειρωνεύεται. Φως παντού έξω κι εδώ μόνο μαύρο.

Μέχρι το τέλος λοιπόν, εδώ. Περιμένοντας να αδειάσει το ποτήρι, αυτό που πρέπει να πιούμε μόνοι μας...

Τίνα Βάμβουρα