Μέχρι το τέλος

«Ξέρεις τι κατάλαβα; Είναι κάποια ποτήρια που πρέπει να τα πιούμε μόνοι μας.» μου είπε κι εκεί σταματήσαμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας. Δακρύσαμε, επιστρέψαμε στην πραγματικότητα και στη ρουτίνα μας. Μέχρι να έρθει η στιγμή να τα ξαναπούμε...

Και τι να πούμε; Ξέρουμε. Είμαστε από εκείνους που ξέρουμε. Το έχουμε δει. Από εκείνους που έχουμε πεταχτεί στον ύπνο μας για  να δούμε αν ο δικός μας άνθρωπος αναπνέει.

Δε μας χρειάζονται λόγια. Μας χρειάζεται η ασάλευτη υπομονή. Αυτή που σε κάνει να κρατάς την λογική σου, όταν συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο να παρακολουθείς στον ξύπνιο σου έναν εφιάλτη. Που δεν ξέρεις πότε και πώς θα τελειώσει.

Κι έχει έναν ήλιο απέξω , που είναι σα να σε ειρωνεύεται. Φως παντού έξω κι εδώ μόνο μαύρο.

Μέχρι το τέλος λοιπόν, εδώ. Περιμένοντας να αδειάσει το ποτήρι, αυτό που πρέπει να πιούμε μόνοι μας...

Τίνα Βάμβουρα