Καμάρια μου καλή χρονιά, τα πάντα
όλα τα καλά και βάλτε και κάτι ακόμα, γιατί είμεθα λάρτζ.
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό ,
γιατί ούτως ή άλλως δεν έχω τρόπο να χρυσώνω το χάπι κι αν είχα πάλι δε θα το
έκανα η τσούχτρα... Παρατηρώ τριγύρω μου τον κόσμο καθημερινά και μου έρχεται
να αρχίσω να κάνω χαρακίρι σε μερικούς να τους βγάλω από την μιζέρια τους και
να γλιτώσω και τους υπόλοιπους από την μιζέρια που σκορπάνε κι έχει πέσει
επιδημία.
Τι καταδίκη είναι αυτή , γαμώ την
καταδίκη μέσα; Περιφέρονται σαν χαμένοι σκυφτά λες και τους έχει πέσει το
πενηντάευρο και το ψάχνουν ή τους ψάχνει η ασφάλεια ή ο Χάρος να τους
μαγκώσει... Τους καλημερίζεις και σου μιλούν χαμηλά, κακομοιριασμένα,
ξεψυχισμένα με κλάψα που κι ο Βασιλάκης Καΐλας θα ζήλευε... Καλημέρα είπαμε ρε,
δεν σου ζητήσαμε τίποτα! Τι να σου ζητήσουμε άλλωστε; Εδώ σε λίγο πέφτεις κάτω
και βγάζεις αφρούς από την παράσταση. Μάλλον είναι το κόλπο που κάνανε οι γριές
στα χωριά παλιά , δείχνανε μισοκακόμοιρες για να μην τις ματιάζουνε και να τις
βοηθάνε κι όλα...
Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεις
να σε λυπούνται δεν το κατάλαβα ποτέ όχι να το επιδιώκεις κι όλα!
Όλοι έχουν προβλήματα, αλλά αυτό το μίζερο με τρελαίνει! Και στο μόνο που είναι
που υπερβάλλουν είναι αυτό, στην μιζέρια. Σε όλα τα άλλα είναι λίγοι.
Λίγοι στα αισθήματα, στις
εκδηλώσεις , στις εκφράσεις. Σε όλα! Άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι, ανύπαρκτοι.
Καμιά φορά πρέπει μπαίνω στον πειρασμό να πάω να πιάσω τον σφυγμό τους να δω αν
ζουν.
Μια ρουτίνα που απλά
περιφέρονται. Μαμ, κακά και νάνι. Λίγο να μιλήσουν τα βασικά, καμιά τηλεόραση
για αποχαύνωση, αν τύχει κανά πήδημα χωρίς πάθος φυσικά έτσι μηχανικά και
γρηγόρα να φεύγει κι αυτό. Η αιωνιότητα να περνάει μωρέ. Να κάνουμε κανά
κουτσούβελο για αξεσουάρ, γιατί έχουν και οι άλλοι, γιατί θέλουν οι γονείς
εγγόνια, γιατί ποιός θα μας γηροκομήσει...
Δεν βλέπεις να έχουν αίμα μέσα
τους για τίποτα. Μια σπίθα, μια φλόγα, κάτι! Να εμπνεύσουν πόθο, ερωτισμό. Ή να
φανούν αρχηγοί. Ή να δώσουν όραμα, στήριγμα, κουράγιο, ανακούφιση. Ή κάτι
τέλος πάντων σε συναίσθημα που να συναρπάσει, να μαγέψει, να εμπνεύσει, να
συγκινήσει. Να είναι άνθρωποι που να μπορούν κόψουν την ανάσα με ένα γέλιο,ένα
αστείο, με μια κίνηση, με ένα τραγούδι, με ένα βλέμμα. Να προσπαθήσουν έστω να
μην είναι τόσο λίγοι , να μην αρκούνται
να τα κάνουν , να τα νιώθουν, να τα δείχνουν όλα λίγα...
Το μόνο που μπορεί να διαταράξει
τα λιμνάζοντα νερά είναι να σπάσουν τα υδραυλικά στο σπίτι... Τόσο φλατ. Σαν
την ευθεία γραμμή των πεθαμένων στο καρδιογράφημα.
Τουλάχιστον όταν ο άνθρωπος είναι
πεθαμένος , θα κλάψεις, θα χτυπηθείς, το παίρνεις απόφαση κάποια στιγμή και συνεχίζεις. Με τον νεκροζώντανο τι κάνεις; Τον αφήνεις να σε δαγκώσει και
γίνεστε δύο ζόμπι μες στο σπίτι και ζήσατε εσείς καλά κι οι γείτονες ας
πρόσεχαν; Ή παίρνεις το όπλο της αρεσκείας σου και του τινάζεις τα μυαλά στον
αέρα μπας και σωθείς και γλιτώσεις...;;;
Κάντε στον εαυτό σας την χάρη και
πάψτε να είστε λίγοι και κόψτε τις συναναστροφές με τους λίγους που όχι μόνο
δεν κάνουν προσπάθειες βελτίωσης , αλλά σας ρουφάνε και την θετική σας
ενέργεια.
Όταν ο άλλος έχει φτερά να πετάξει , αν τον
αγαπάω πρέπει να τον ενθαρρύνω και να τον καμαρώνω , όχι ανέντιμα να του τα
ψαλιδίζω επειδή εγώ δεν μπορώ. Δεν αξιώνω να με κουβαλάει σαν νεκρό φορτίο στην πλάτη του...Ή μαθαίνω να πετάω μαζί του ή τον περιμένω να επιστρέψει από την πτήση
του , αν αξίζω τον κόπο. Και φυσικά δεν θα αξίζω τον κόπο για την μιζέρια μου ή
για τις τύψεις που του δημιούργησα για να μην πετάξει...
Αν αξίζω τον κόπο θα είναι γιατί
ήμουν η καλύτερη και η υπερβολικότερη εκδοχή του εαυτού μου. Θα είναι γιατί του
έδωσα τα καλύτερα συναισθήματα και τα έδωσα πολύ , χωρίς καβάτζες. Γιατί τα
έδειξα όλα με απόλυτη ειλικρίνεια και πάθος. Γιατί τα έφτασα όλα στο τέρμα. Όχι
κρεμασμένος από ανάγκη πάνω του, αλλά από επιλογή.
Ήδη έχω μπροστά μου τις φάτσες
από κάποιους που πάντα με αποδοκιμάζουν ως υπερβολική κι έχουν δίκιο, γιατί είμαι. Είμαι πώς να το κάνουμε. Αλλά τα
χουμε ξαναπεί είστε κι εσείς... υπερβολικά λίγοι... Περαστικά σας...
Τίνα Βάμβουρα
