Το νόημα της ζωής το είχα βρει όταν ήμουν μωρό στην κούνια!
Οι μαρτυρίες λένε πως ήμουν από τα πιο βολικά μωρά, όχι που
είμαι μπροστά δηλαδή, αλλά έτσι είναι.
Μπορούσα να κοιμάμαι σερί δεκατέσσερις ώρες χωρίς να βγάλω
κιχ. Δεν έτρωγα, δεν έπινα, άρα δε λέρωνα και πάνες για να με αλλάξουν. Κι αν
κάποια στιγμή ξυπνούσα νωρίτερα , καθόμουν στο ραχάτι μου και περίμενα πότε θα
με θυμηθούν πως υπάρχω.
Ακόμα και νταούλια να βαρούσαν από πάνω μου και να γινότανε
γλέντι τρικούβερτο με φωνές, κάπνα, πιατοσπασίματα κι ό,τι άλλο φασαριόζικο, δε χάλαγα την ηρεμία μου
για κανέναν και δεν την «έσπαγα» σε κανέναν.
Φαίνεται είχε αποδώσει η «εκπαίδευση» που μου έκανε ο
συγχωρεμένος ο πατέρας μου, καθώς με άφηνε στο δωμάτιο με φως και ράδιο κι όλοι
στο σπίτι συνέχιζαν να μιλάνε δυνατά και να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να
φοβούνται πως θα ενοχληθεί το βρέφος.
Α, ήταν ωραία εποχή, ομολογώ. Στην ξάπλα και στην ηρεμία
μου. Κανείς δεν με ενοχλούσε για πολύ, άραζα κι ο καιρός περνούσε ευχάριστα.
Τα προβλήματα τελικά ξεκίνησαν, όταν έπρεπε να ξυπνάω, να
έχω πράγματα να κάνω, ασχολίες, σχολείο, δραστηριότητες, δουλειά αργότερα,
ευθύνες κι ένα σωρό φροντίδες.
Τότε δεν είχα να φροντίσω ούτε για μένα, ούτε για κανέναν.
Δεν έπρεπε να δίνω λύσεις, απαντήσεις, δε χρειαζότανε να κάνω τίποτα. Το μόνο
που με απασχολούσε ήταν μήπως δω κανέναν εφιάλτη και με ξυπνήσει…
Κάποια στιγμή λίγο μετά την ενηλικίωσή μου και σε μια
περίοδο της ζωής μου που είχα να αντιμετωπίσω διάφορα – αυτό που πάντα είχα
διάφορα κουλά να αντιμετωπίσω χωρίς σταματημό, πρέπει κάποτε να το κοιτάξω…- με
ρωτάει η πιο στενή μου φίλη : «Τι θα σε ευχαριστούσε πραγματικά;»
Η απάντηση την άφησε ξερή, με το καλαμάκι του φραπέ στο χέρι
κι ανήμπορη να ρουφήξει μια γουλιά… : «Να κοιμάμαι!»
Μετά από λίγη ώρα που συνήλθε και με όση περισσότερη αγάπη
και κατανόηση είχε για μένα – και πραγματικά, μόνο αυτή μου έχει δείξει τόση-
έβγαλε το συμπέρασμα πως ήθελα να δραπετεύω από την πραγματικότητα μέσω του
ύπνου.
Άδικο δεν είχε. Οι καλύτερες ώρες μου ήταν όταν ήμουν κοιμισμένη.
«Αυτό το παιδί, γεννήθηκε κουρασμένο…» ήταν η φράση που με
συνόδευε… Και δεν ήταν τυχαία, καθώς δεν πιστεύω στο τυχαίο. Φαίνεται πως και
ως βρέφος ακόμα, την είχα ψιλιαστεί την κατάσταση εδώ για τους κοινούς θνητούς.
Είχα προβλέψει το μέλλον μου και είχα ήδη κουραστεί για τα όσα θα έπρεπε να
ζήσω, να περάσω, να κάνω και δεν ήθελα…
Δε λένε πως από μωρό και από τρελό , μαθαίνεις την αλήθεια;
Ε, σε μένα υπήρχε ο συνδυασμός και του μικρού και του τρελού από χρόνο μηδέν…
Αυτά που ήθελα να αποφύγω και δεν τα κατάφερνα όσο ήμουν
εκτός κρεβατιού, αυτά που ήθελα να κάνω και δεν μπορούσα ή δε με άφηναν
άνθρωποι/περιορισμοί/συνθήκες/ανικανότητα , στον ύπνο μου τα κατάφερνα.
Και το ακόμα καλύτερο ήταν όταν κοιμόμουν τις ώρες που όλοι
οι άλλοι δημιουργούσαν και σάλευα τις υπόλοιπες που αυτοί κοιμόντουσαν.
Μια αλλεργία στους ανθρώπους πάντα την είχα…
«Τι κάνεις ρε παιδάκι μου τη νύχτα σαν τον βρυκόλακα;»
«Απολαμβάνω τη σιωπή! Δεν υπάρχει ούτε νυχτερίδα να με
ταράξει!»
Ακούω κόσμο που λέει πως δεν μπορεί να χάνει το πρώτο φως
της μέρας… Μα κι εμένα μου αρέσει! Ειδικά αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα
δω πριν πέσω για ύπνο!
Να λέει πως δεν μπορεί μόνος του… Απορώ… Ο σκύλος μου κι εγώ
φτάνουμε. Αυτός ταιριάζει μαζί μου στο θέμα του ύπνου. Ποτέ δε λέει όχι σε
αυτό.
Κάθομαι και τον παρατηρώ να ροχαλίζει και να ονειρεύεται και
χαίρομαι που είναι τόσο έξυπνος που έχει πιάσει το νόημα… Ό,τι και να γίνεται,
ένας ύπνος είναι σωτήριος.
Την πέφτω δίπλα του κι εγώ και βλέπω τα ταξίδια που δεν
έκανα, τα άτομα και τα μέρη που μου λείπουν, όλα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε
και να πούμε και το μόνο που με ανησυχεί
είναι μην τυχόν και με θυμηθεί κανείς και μου διακόψει τα όνειρα με αυτό
το ρημαδοτηλέφωνο…
Σαν πολλά έγραψα και σήμερα. Πάω να την πέσω. Προχθές έβλεπα
πως ήμουν σε κάτι λίμνες στην Αγγλία με τη συγχωρεμένη την μάνα μου. Κάναμε
διακοπές… Κι ας μην έχει πατήσει ούτε χιλιοστό το πόδι της έξω από τα σύνορα
της Ελλάδας. Φαίνεται τώρα που άλλαξε διάσταση, αποφάσισε επιτέλους να κάνει ταξίδια και με «πήρε» και μαζί.
Ελπίζω σήμερα να με πάει και σε εκείνα τα μεσαιωνικά κάστρα τη
Σκωτία που καημό το χω, πως δε θα τα δω ποτέ στον ξύπνιο μου!
Τίνα Βάμβουρα
(αυτή η εκτέλεση μου αρέσει καλύτερα και καμία συγγνώμη δε ζητάω από τον Αλκίνοο!)
