Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Δύναμη για τους δυνατούς

                       

Αύγουστος , περιμένω με αγωνία να αδειάσει η Αθήνα (μάταια, έχουν μείνει κάμποσοι ενοχλητικοί...) να μείνει μια έρημη πόλη όπως την θυμάμαι στα πολύ παιδικά μου χρόνια. Με έχει πιάσει νοσταλγία να αναβιώσω εκείνες τις ημέρες και τις νύχτες. Μέχρι και φιδάκι θα ανάψω κι ας μου φέρνει ζάλη! Να κάτσω στο μπαλκόνι να φάω μισό κιλό καρπούζι με φέτα (να με πιάσει το στομάχι μου) και να ξαναδιάβασω για χιλιοστή φορά το «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας νύχτα και να μυρίζω νυχτολούλουδο και γιασεμιά. Να αδειάσω το κεφάλι μου. Να θυμηθώ ποιά ήμουν. Να κάνω «βουτιά» στις καλές μου αναμνήσεις. Στα ωραία μου συναισθήματα. Να θυμηθώ πως υπήρξα κι εγώ κάποτε ρομαντική σκέτο. Όχι κυνικό-ρομαντική, το χειρότερο είδος δηλαδή. Αυτό που έχει ποτιστεί από κάποια σοκ και πικρίες και ψάχνει να βρει τρόπους να αναβιώσει το συναίσθημα , αλλά στο τέλος προτιμάει την ασφάλεια του κυνισμού, για να μην έχουμε κι άλλα δράματα... Να κατευνάσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου. Να αντλήσω δύναμη. Να γίνω πραγματικά δυνατή κι ας λένε όλοι πως είμαι.
Πάντα με εκνεύριζε αυτή η φράση (περισσότερο από χιλιάδες που με εκνευρίζουν) , αλλά τον τελευταίο καιρό με βγάζει εκτός ορίων. Λες και έχουν οργανωθεί  γύρω μου, όχι κακοπροαίρετα όλοι (ελπίζω) και την πετάνε , ίσως χωρίς να την πολυσκεφτούν, ίσως γιατί το πιστεύουν, δεν ξέρω κι εγώ γιατί, αλλά δε με νοιάζει, εγώ γίνομαι έξαλλη με το που ακούω «Είσαι δυνατή, δε σε φοβάμαι!»
Ε, με φοβάμαι εγώ! Με φοβάμαι πως ο επομένος που θα το πει, δεν ξέρω κι εγώ τι αντίδραση θα έχει να αντιμετωπίσει! Για σταθείτε ρε παιδιά. Πού το βρήκατε το δυναμόμετρο και το μετρήσατε και το βγάλατε το πόρισμα; Πού ξέρεις εσύ τι είναι ο άλλος; Τι σκέφτεται; Τι νιώθει; Τι περνάει; Τι γίνεται όταν κλείνει πίσω η πόρτα του σπιτιού του;
Μάθαμε και βαφτίζουμε την αξιοπρέπεια δύναμη και την αναξιοπρέπεια μερικών, όπως λέω εγώ ,ευαισθησία. Είναι μερικοί λοιπόν μονίμως σε ανάγκη και κίνδυνο. Μονίμως δεν μπορούν, μονίμως κινητοποιούν τους πάντες γύρω τους. Κλαίγονται για τα προβλήματα τους, χτυπιούνται, τα μεγιστοποιούν, ένα συνεχές μελλόδραμα. Μερικοί το κάνουν, γιατί έτσι έμαθαν, από συνήθεια, μην τους ματιάσουν κι όλας... Για όποιον λόγο πάντως κι αν γίνεται, πέρα από το αναξιοπρεπές , βρίσκουν κοινό, συμπαράσταση, βοήθεια, λύνουν τα προβλήματά τους. Το ντύνουμε και με τον μανδύα του αδύναμου, του ευαίσθητου κλπ κι όλα κομπλέ!
Από την άλλη απομένουμε τα παχύδερμα... Αν δεν κλαίγεσαι και δεν ξεσηκώνεις τους πάντες και δεν τους φορτώνεις με τα δικά σου και δεν παίζεις στο : το δικό μου πρόβλημα/αρρώστεια /πόνος κλπ είναι μεγαλύτερος από τον δικό σου βαφτίζεσαι αυτομάτως από δυνατός μέχρι και παχύδερμο, ειδικά αν έχεις και χιούμορ ή μαύρο χιούμορ, την έκατσες! Τι ανάγκη έχεις εσύ... Μια χαρά είσαι... Είσαι δυνατός, δε σε φοβάμαι! Κόψε τον λαιμό σου εσύ μόνος σου.
Πρέπει να κυκλοφορούμε όλοι σαν κλάψες δηλαδή; Να μας λυπούνται; Να μαυρίζουμε την ψυχή των γυρώ; Να γίνει τι λοιπόν; Όλα μια εικόνα, μια παράσταση. Ποιοί βλέπουν πίσω από αυτό. Και τι ουσιαστικά βλέπουν. Πόσες φορές αφήσαμε τον «δυνατό» μας φίλο να βολοδέρνει μόνος του και να πνίγεται, με την σκέψη οτι εντάξει αυτός το έχει υπό έλεγχο,  για να τρέξουμε «σώσουμε» άλλους που έδιναν καλύτερες παραστάσεις ενώ δεν είχαν ουσιαστικά μεγαλύτερη ανάγκη. Καμιά φορά ίσως και καθόλου ανάγκη μη σου πω...
Είναι στιγμές που πραγματικά ψάχνεις μια κουβέντα, μια δευτέρη γνώμη, μια βοήθεια, μια αγκαλιά , κάτι να σε βοηθήσει να ξανασηκωθείς. Να σε συνεφέρει . Μερικοί έχουμε μάθει και δεν το περιμένουμε από κανέναν. Κάνουμε σχεδόν τα πάντα μόνοι μας. Κι ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε ,  μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτό. Τα απλοποιούμε όλα, άλλα τα μηδενίζουμε τελείως. Το να είσαι δυνατός είναι κάτι που πείθεις τον εαυτό να νομίζεις πως είσαι. Να το πιστέψεις σιγά σιγά, πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Είσαι αυτό τέλος. Αλλωστε δεν περιμένεις και κανέναν να έρθει για τίποτα να σε σώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με το αδύναμος. Πείθεις τον εαυτό σου πως είσαι. Και δρας ανάλογα.
Λες αυτα είναι τα δεδομένα μου και προχωράς. Αλλά σε πληγώνει αυτό το ισοδύναμο είσαι δυνατός άρα δεν έχεις  καμία ανάγκη και αυτό το υπονοούμενο στην άκρη είσαι δυνατός άρα δεν έχεις και συναίσθημα... Με είδες; Ήσουν εκεί και με είδες που έπεσα; Όταν πληγώθηκα, όταν αρρώστησα; Με είδες όταν σερνόμουν; Όταν χρειάστηκα βοήθεια; Τι ένιωσα ξέρεις; Τι έκανα για να επανέλθω; Πώς ξανασηκώθηκα; Τα είδες; Τα ξέρεις; Όχι γιατί δεν το επέτρεψα.
Συνήθως στις δύσκολες στιγμές και στις στιγμές αδυναμίας κάποιοι δεν έχουμε κοινό , δε θέλουμε. Ή αν τύχει και βρεθεί από σπόντα κανείς θα μας δει να κάνουμε χιούμορ ακόμα κι εκείνες τις ώρες. Γιατί έχουμε δει κι ανθρώπους να περνάνε ακόμα πιο δύσκολα. Και ξέρουμε. Και ξέρουμε τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Ξέρουμε τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Να ξέρεις πως κάθε μέρα που ξυπνάς δεν είναι δεδομένο, είναι προνόμιο. Και πρέπει να την ζεις με χαμογέλο, κι απλοχεριά , ότι κι αν έρχεται...
Την επομένη φορά που θα πας λοιπόν να ξεστομίσεις την φράση : ‘Εσύ είσαι δυνατός» μην την πεις καλύτερα. Δώσε μια αγκαλιά. Δώσε λίγη δύναμη στους δυνατούς.


ΥΓ: Εσάς τους αδύναμους δε σας φοβάμαι ρε, όλο και κάποιον δυνατό θα βρείτε να σηκώσει τα βάρη και τις ευθύνες σας! Για να μπορείτε μετά να τον μισήσετε και για αυτό! Να είσθε και να περνάτε καλά!




Τίνα Βάμβουρα 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου