Πάει πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο μια φίλη σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει , της λέω έλα από εδώ.
"Τι να έρθω μωρέ, τι να κάνουμε;"
"Μακαρονάδα με σάλτσα." της απαντάω και για λίγα δευτερόλεπτα σιγή. Μετά ένα γέλιο νευρικό, γιατί ήταν η μόνη απάντηση που δεν περίμενε, μέχρι που της κόπηκε η ανάσα.
"Παιδί μου είσαι τρελό; Τι σου λέω και τι μου λες;"
"Βρε τρελό είμαι, αλλά σου μιλάω σοβαρά. Έλα από εδώ. Θα κάνω μακαρονάδα με σάλτσα και όλα θα περάσουν , θα το δεις."
Κι όταν ήρθε και συνειδητοποίησε πως το εννοούσα , πως το μενού είχε όντως μακαρόνια, σοκολάτα για επιδόρπιο , μουσική, εμένα να διακωμωδώ τις καταστάσεις για να την κάνω να γελάσει με όλα τα στραβά και τα ανάποδα και μια αγκαλιά να μπορεί να την κρατήσει και να την ηρεμήσει, τότε βάλαμε τις προτεραιότητες σε τάξη.
Μέχρι που μας βρήκε ο ύπνος στον καναπέ να βλέπουμε παλιές ταινίες και να κλαίμε αντάμα πρίμο σιγόντο. Μα το πρωί ήμασταν κι οι δυο εντάξει. Καλύτερα κι από πριν. Πιο δεμένες μεταξύ μας. Με μια σιγουριά πως είχαμε βρει τον τρόπο να παλέψουμε τα δύσκολα, μαζί.
Ότι είμαστε κι ότι μείνει πίσω μας , είναι ο χρόνος που αφιερώσαμε στους άλλους. Οι κουβέντες μας μαζί τους. Όσα μοιραστήκαμε με αυτούς, λέξεις, σκέψεις συναισθήματα, πράξεις αγάπης , αγκαλιές. Ότι κάνουμε για αυτούς από μια απλή μακαρονάδα , μέχρι μια αγκαλιά, τους μένει στη μνήμη, γιατί γίνεται με αγάπη, με φροντίδα. Γι'αυτό και πρέπει να τα κάνουμε με ένταση κι όχι άνοστα, όχι χλιαρά. Να αφήνουμε το σημάδι μας.
Κάθε φορά πια που η φίλη μου περνάει κάποιο ζόρι θα μου πει συνθηματικά "Θα φτιάξεις μακαρονάδα με σάλτσα;" Το έμαθε πια κι ας γέλασε όταν άκουσε για πρώτη φορά τη θεωρία μου πως πιστεύω βαθιά ότι όλα θα πάνε καλά όσο υπάρχουν φίλοι πραγματικοί, αγκαλιές κι υδατάνθρακες.
Τίνα Βάμβουρα
