Πασχαλιές

Μέχρι τα 7 μου, κάθε Σάββατο του Λαζάρου, άρχιζε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, η κυρά Λένη, να μου λέει τα Πάθη του Ιησού. Στα 8 μου, είχε ήδη «φύγει» για να συναντήσει τον Κύριο, που τόσο πολύ αγαπούσε και πίστευε, κι από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα, για αυτήν είμαι σίγουρη, πως αυτή είναι κοντά Του.

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, η ίδια επιμονή από μέρους μου. Άκουγα την διήγηση και βαθειά μέσα μου είχα την πίστη, πως το τέλος θα αλλάξει. Πως η γιαγιά μου το κρυβε το καλό… Πως τελικά οι άνθρωποι κατάλαβαν και δεν βασάνισαν και δε σταύρωσαν τον Κύριο.

Πως ο Θεός άλλαξε γνώμη και δεν άφησε τον Υιό του να πεθάνει για όλους αυτούς τους αχάριστους τύπους που έχουμε κατακλύσει τη γη.

Πως ο Κύριος άστραψε και βρόντηξε και τους έστειλε εκεί που τους έπρεπε μια καλή στην Κόλαση πριν περάσει τα μαρτύρια…

Τις Μεγάλες Πέμπτες μέσα στην εκκλησία, την ώρα της Σταύρωσης, τότε που μόνο το φως των κεριών υπάρχει, στην απόλυτη σιωπή, μόλις άκουγα το «Σήμερον κρεμάται…» , παιδάκι ακόμα ανατρίχιαζα και με πιάνανε τα κλάματα.

Τελικά δεν είχε σωθεί ο Αθώος. Μου το επιβεβαίωναν οι χτύποι πάνω στο Σταυρό.

Κι από τότε κατάλαβα πως δεν υπάρχει περίπτωση , το γένος των ανθρώπων να βάλουμε μυαλό και να σωθούμε από τον αχρείο εαυτό μας, στον αιώνα τoν άπαντα…

Για όσους δεν πιστεύουν , ξέρω πως θα μου πείτε πως πρόκειται απλά για μια ιστορία. Καλώς… Αν δείτε όμως γύρω σας, αυτή η ιστορία είναι η πραγματικότητα για όλους τους αθώους στον κόσμο, που βαστάζουν τα δικά μας βάρη και που τους προδίδουμε και τους στέλνουμε στον τάφο με όσα τους κάνουμε ή δεν κάνουμε για αυτούς…

Ακόμα κλαίω τις Μεγάλες Εβδομάδες. Κάτι τα τροπάρια, κάτι το χάλι μας, κάτι οι απουσίες από τη ζωή μας…

Κάθομαι δίπλα στους ηλικιωμένους που κατακλύζουν τους ναούς, είτε για να μη με κοροϊδέψουν που κλαίω, είτε για να κλαίμε αντάμα, είτε για να φαντάζομαι πως αυτά τα γεροντάκια είναι και δικά μου, μιας που τα δικά μου έχω χρόνια να τα δω κι ίσως αργήσω να τα βρω στην άλλη διάσταση. Ίσως και να μην τα βρω καθόλου, καθώς σίγουρα δε θα βρίσκομαι στο μέρος με τους καλούς.

Όπως κάθε Μεγάλη Παρασκευή, πρώτα ο Θεός, θα βρεθώ στο νεκροταφείο, την ώρα του Επιταφίου, να κάνω παρέα στις ψυχές των δικών μου. Άλλο ένα Πάσχα με τόσες απουσίες…

Να αγαπάτε και να προστατεύετε και να φροντίζετε τους δικούς σας, ρε. Πριν έρθει η ώρα που θα τους πηγαίνετε πασχαλιές στον τάφο τους.

Εύχομαι να έρθει η ώρα που όλοι θα γίνουμε καλοί και κανένας δε θα βλάπτει τον άλλο.

Που όλοι θα είμαστε αγνοί, δίκαιο κι αθώοι.

Για αυτό το Πάσχα δεν προλαβαίνουμε, ας ελπίσουμε πως θα τα καταφέρουμε μέχρι το άλλο.

Καλό Πάσχα με υγεία και αγάπη για όλους σας και τους δικούς σας και του χρόνου, στο μέτρημα να μη σας λείπει κανείς.

Τίνα Βάμβουρα

"Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν..."