Ένα ένα και μη βιάζεσαι...

Πες μου , πώς είναι να ζεις στην παράνοια;

Να είσαι μόνη, γιατί έδιωξες από δίπλα σου κάθε λογικό άνθρωπο;

Να μη σε θέλουν ούτε οι δικοί σου;

Να φέρνεις εμετό σε όποιον κάποια στιγμή καταλάβει τι είσαι;

Να σε θυμούνται όλοι για το πόσο τρελή, αχάριστη, κακιά, εμπαθής, επικίνδυνη, σίχαμα είσαι;

Να περνάς την μέρα σου με φαντασιώσεις πως όλοι σε ζηλεύουν, σε κυνηγάνε, θέλουν να ξέρουν  για σένα;

Να μην κατανοείς πως σε σιχαίνονται περισσότερο κι από τις αμαρτίες τους;

Να μην καταλαβαίνεις πως δεν ξέρουν τι να κάνουν μαζί σου : να γελάσουν ή να σε κλάψουν;

Γιατί όπως λέει και μια φίλη : «στο τέλος όλοι τους λυπούνται τους τρελούς».

Πες μου έχεις καταλάβει πως όταν το μισό ημισφαίριο της γης είναι εναντίον σου, δε φταίνε όλοι οι άλλοι , αλλά εσύ;

Πες μου κάνει κρύο εκεί ψηλά στις πτήσεις που κάνεις με την καλαμάρα σου;

Πες μου, όταν με το καλό σε κλείσουν στο Δαφνί, τι θες να σου φέρνω στις επισκέψεις;

Και να παρακαλάς να σε κλείσουν εκεί, γιατί σου αξίζουν και χειρότερα.

Κουνιέσαι δεξιά αριστερά… Κάποια μέρα θα κουνηθείς στον λάθος άνθρωπο…

Και θα σε φυτέψει …

Πες μου, έχεις καταλάβει πως θα ψοφήσεις σαν το σκυλί στο αμπέλι και δε θα έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο να σου δώσει ένα ποτήρι νερό;

Πες μου, αν όπως λένε οι ψυχές βλέπουν μετά θάνατον, θα σου αρέσει που θα έχει έρθει ο μισός πλανήτης με μπαγλαμάδες και τζουράδες και θα σπάει πιάτα που σε ξεφορτώθηκε επιτέλους;

Ούτε οι ρέγγες δε θα σε κλάψουν… το ξέρεις;

Το ξέρεις πως ό,τι κάνουμε επιστρέφεται;

Πως όλα θα τα πληρώσουμε εδώ;

Το ξέρεις πως ούτε στην κόλαση δε σε θέλουν γιατί μέχρι κι εκεί έχουν μια στάλα αξιοπρέπεια και φιλότιμο ακόμα;

Θα σου πω μια φράση που χω «κλέψει» από τον αδερφό μου, σαν τελευταία συμβουλή :

«Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου… ΨΟΦΑ!»

"κράτα τώρα σημειώσεις, για πολλά θα μετανιώσεις...ένα ένα και μη βιάζεσαι, ένα ένα θα δικάζεσαι..."