Πρωτιά στην ήττα

Θυμάμαι μικρή που έβλεπα αγώνες με τον πατέρα μου.

-         «Εμείς μπαμπά με ποιον είμαστε;»

-         «Με αυτόν που χάνει.»

-         «Γιατί;»

-         «Κρίμα δεν είναι να υποστηρίζουν όλοι τον νικητή; Ο χαμένος δεν προσπάθησε;»

Αυτό συνόδευσε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Πάντα με τους χαμένους σε όλα. Πάντα με αυτούς που δεν είχαν κανέναν. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να είναι μόνο με τους δυνατούς, τους επιτυχημένους. Και για τους άλλους , ούτε γωνιά να κλάψουν.

Πάντα στις χαμένες μάχες λοιπόν.

Κάποιοι με ρώτησαν αν ήξερα πως θα κατέληγα στην ήττα. Και η απάντηση ήταν ναι.

Όλα τα ήξερα. Όλα τα είχα δει πριν γίνουν. Αλλά  σέλωνα το άλογο και πήγαινα πανέτοιμη να κυνηγήσω ανεμόμυλους. Έτσι για το γαμώτο. Για να αποδείξω σε μένα πως δεν πειράζει. Μπορώ να αντέξω όσες ήττες και να έρθουν.

 Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο. Να είσαι νικητής ή να είσαι μονίμως ηττημένος ανάμεσα σε νικητές…

Πάντα θα βγάζω το καπέλο σε όσους ξέρουν μόνο να κερδίζουν. Και δε θα βαρεθώ να τους λέω μπράβο. Γιατί θέλει τόση υπομονή και κόπο να επιμένεις. Να βροντάς σε κλειστές πόρτες και να τις κάνεις να ανοίγουν. Να μεταχειρίζεσαι τα πάντα για να κάνεις αυτό που θες εσύ. Όλα τα μέσα!

Μου είχαν πει πως στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Με έπνιξε ο εμετός.

Τι σόι έρωτας είναι αυτός που για χάρη του θα πρέπει να χάσω και την αξιοπρέπειά μου; Να μη με αναγνωρίσω; Να με σιχαίνομαι όταν θα περάσει η κάψα;

Αν ήταν να γίνει, θα γινότανε απλά. Χωρίς περιπεπλεγμένες περιπλοκές. Χωρίς σενάρια, χωρίς ρόλους, χωρίς πείσματα, χωρίς παγίδες.

Και τι πόλεμος; Πόλεμος είναι η ζωή μας κι αντίπαλοι οι άλλοι;

Τι να την κάνω αυτή τη ζωή ανάμεσα σε εχθρούς;

Όχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω ζωή τέτοια.

 Ένα αντιεμετικό αν σας βρίσκεται και θα γυρίσω πάλι πίσω στην κοσμάρα μου.

 Αυτή την έχω κερδίσει.

Εκεί είναι το βασίλείο μου.

Εκεί κρύβομαι όταν περάσει η παραφροσύνη. Γιατί κάποιες στιγμές ανθρώπινο είναι, παρασύρεσαι… Νομίζεις πως μπορείς να αλλάξεις. Να γίνεις νικητής. Βγαίνεις να διεκδικήσεις. Ξεφτιλίζεσαι. Τρως μια γερή ψυχρολουσία και ξυπνάς.

Ωπ, λες, τι έκανα πάλι ο ηλίθιος; Πάλι βγήκα από την κοσμάρα μου;

Και επιστρέφεις , πρώτος στην ήττα , στο βασίλειο των χαμένων.

Εκεί είσαι πρώτος.

Για εκεί είσαι.

Και να ευχαριστείς την τύχη που σε έκανε και ξύπνησες εγκαίρως.

Και δεν χάθηκες στους δαιδαλώδεις δρόμους κυνηγώντας την επιτυχία, την ευτυχία ,την νίκη.

Και εδώ καλά είσαι. Καλύτερα από έξω. Εκεί έχει πόλεμο.

Εδώ έχει ησυχία και σιγουριά.

Ο νικητής πάντα θα φοβάται μην του πάρουν τον τίτλο.

Τον δικό σου, τον τίτλο του χαμένου,  δε θα τον διεκδικήσει κανείς ποτέ.

Κι έτσι είσαι πλέον ευτυχής. Για τα άλλα μην ψάχνεις.

Κι αν θελήσει ποτέ η νίκη να σε βρει, ξέρει πού μένεις.

Ας έρθει.

Εκεί θα είσαι, σταθερή αξία, θα ξιφομαχείς με κάποιον ανεμόμυλο…