Εσύ μίλα μου

Έχουν ματώσει τα αυτιά μου από τις φωνές γύρω μου. Πολλή φασαρία για να αποδείξουμε πως είμαστε κάποιοι. Δεν ξέρω σε ποιον. Ποιος νοιάζεται; Μάλλον στον εαυτό μας.

Τσιρίζουμε για να τραβήξουμε την προσοχή. Για να πούμε αρλούμπες, ψέματα. Να μας παινέψουμε. Να μειώσουμε τους άλλους . Λες κι αν ο άλλος είναι χειρότερος, εμείς θα πάρουμε το βραβείο του λιγότερου χάλια.

Ανοησίες, άνοστα, ακαταλαβίστικα , άχρωμα, άοσμα, ανεπίτρεπτα…

Πόσες φορές θα ακούσουμε κάτι αυθεντικό; Πόσες φορές θα βγάλει ο άλλος την καρδιά του και θα σου πει «άκου την». 

Πόσες φορές θα σου μιλήσει για τους φόβους του, τις ανασφάλειές του, τα μυστικά που τον πονούν ή τον λιγώνουν, αυτά που αγαπάει, αυτά που νοσταλγεί, αυτά που εύχεται;

Πόσες φορές θα βγάλει τον εγωισμό του και θα στον δώσει στα χέρια σου; Θα σου πει «Σ’ εμπιστεύομαι, κρύψ’ τον. Δεν τον χρειάζομαι ανάμεσά μας.»

Που θα ξέρει πως αυτά που θα του πεις με το στόμα, την καρδιά, τα μάτια, θα μείνουν πάντα εκεί που πρέπει. Μέσα σου.

Που θα ξέρει πως όταν τελειώσει η διαδρομή σας , θα σας κοπεί η αναπνοή. Γιατί δε θα μπορείτε πια να μοιράζεστε. Δε θα μπορείτε πια να μιλάτε ο ένας για τον άλλον.

Σε ποιον να μιλήσεις και τι να πεις; Να σου λερώσει την ανάμνηση;

Μα εσύ μίλα μου. Μίλα μου μέχρι το τέλος αυτού του δρόμου.

Μίλα μου και πες μου ό,τι θες. Διάβασέ μου στην ανάγκη και τον Τσελεμεντέ.

Αρκεί να σε ακούω. Αρκεί να χαράζεσαι μέσα μου. Αρκεί να έχω τον ήχο σου να με απασχολεί.

Αντί να φωνάξω στους άλλους που βιάζουν τα αυτιά μου « Ε, σκάστε πια !»

να συντονιστώ μόνο στη δική σου χροιά.

Μίλα μου για να σε έχω πάντα μέσα μου.

Τίνα Βάμβουρα

"κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν

να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό"