Κατά καιρούς το μάτι πλανιέται, σε άνδρες νεαρότατους , μικρούς και τριανταφυλλένιους. Γεμάτοι ζωή και ομορφιά, περνοδιαβαίνουν θρασύτατοι, κορδωτοί, καμαρωτοί , για να μου θυμίσουν πως υπάρχουν και τέτοια κομμάτια.
Παρεκκλίνοντας του κανόνα, αλλά και της εξαίρεσης, που θέλει αμέσως να αισθανθείς τον πόθο για το τρυφερούδι, στον δικό μου εγκέφαλο, έρχεται ένας θυμός. Πού ήταν όλοι αυτοί όταν ήμουν μικρότερη; Κυκλοφορούσαν; Ή τώρα που σε λίγο θα σβήσω τα 32 κεράκια, βγήκανε από τις κρυψώνες τους, έτσι για να μου την σπάσουν;
Γιατί αν κυκλοφορούσαν τότε, εγώ δε θα ήμουν μια βλαμμένη έφηβη , που έφαγε το χρόνο της και την υπομονή της, προσπαθώντας να κατακτήσει –ανεπιτυχώς- τον σχεδόν συνομήλικο νεαρό με τα στραβά πόδια, που όλοι τον έβλεπαν άσχημο και μόνο εγώ δεν έβλεπα την τύφλα μου. Και να ταν τα πόδια μόνο το θέμα; Εδώ ήταν και το μυαλό του κι ο γιαλός και γενικά όλα στραβά αρμενίζανε. Αν υπήρχαν αυτά τα τεκνά τότε, εγώ θα ήμουν κολλημένη με τον καμένο;
Οκ ποτέ δε μου άρεσαν οι μικρότεροι άντρες. Έλεγα θα μεγαλώσω, θα βάλω μυαλό, θα πρέπει να γυρίσω να κοιτάξω κι εγώ κανά πιπίνι. Ακόμα τζίφος! Πάλι μου έρχεται μια αναγούλα, αν με σκεφτώ να σαλιάζω για μικρότερο.
Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια; Ίσως ακόμα θέλω πολλά ψωμιά; Ίσως πρέπει να πάρω την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή; Ίσως να περιμένω λίγο ακόμα να πιάσω τα 62; Θα μου αρέσουν τότε; Θα λυσσάω για φρέσκο αίμα; Θα τα καταφέρει η μασέλα μου να ροκανίσει αυτά τα γάλακτος;
Χλωμό το κόβω…Μπορεί και να μη φτάσω τα 62 καν…όχι επειδή θα τα κρύβω…Δε θέλω να κρύβω τα χρόνια. Είμαι περήφανη που καταφέρνω κι επιβιώνω κάθε χρόνο που περνάει. Είναι δικά μου! Και δεν τα χρωστάω σε κανέναν κερατά! Και πάλι μπορεί και να μην έχω λεφτά για μασέλα τότε…Η κρίση στην Ελλάδα, ήρθε για να μείνει! Και σε 30 χρόνια, πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Έχουμε αυτή την απίστευτη σταθερότητα του βάλτου!
Είμαι σίγουρη πως και σε 30 χρόνια από τώρα, όσα κουράγια και να έχω, πάλι θα αναγουλιάζω με τα τεκνά. Πολύ φοβάμαι πως έχει για πάντα φωλιάσει μέσα μου εκείνη η φρίκη που έφαγα στα 23 μου, όταν μου πήρε γκόμενο η φίλη μου …Αυτός 32, αυτή 52… Και μη φανταστείτε καμιά θεά στο μάτι. Γιατί αν ήτανε θεά, θα το χα καταπιεί αμάσητο. Θα είχα καταλάβει κι αποδεχτεί. Ακόμα ψάχνω απαντήσεις που ποτέ δε θα βρω. Αλλά το τραύμα μένει.
Ξυπνούσα με εφιάλτες τότε από την ζήλια και την κακία μου! Της πέταξα κατάμουτρα όταν με πολυτσίτωσε : «χαλάλι σου! Να δω πώς θα σε παρουσιάσει στη μάνα του, που είσαι μεγαλύτερή της! Δεν πειράζει, πάρτον! Εγώ έχω ακόμα πολλά χρόνια ζωής μπροστά μου.»
Κι αφού πέταξα τη χολή μου, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια και βαριά καρδιά… ήταν βαρύ αυτό που είπα, δεν ξέρω κι αν το μετάνιωσα…Δεν ξέρω κι αν θα αντιδρούσα έτσι, αν μου τον έτρωγε συνομήλικη, μικρότερη…Αν ήταν μια ξένη κι όχι η φίλη που με διπλάρωσε για να του την πέσει… Το κακό είχε γίνει.
Και μετά ήρθε η λύπη. Όχι για εκείνον, αλλά για αυτήν. Φαντάστηκα τον εαυτό μου κάποια χρόνια μετά στη δική της τη θέση. Κάτι μέσα μού έλεγε πώς δε θα ναι καλά. Έλεγα, κοίτα ρε συ, ακόμα κι εγώ που είμαι γυναίκα και που κάποτε θα κλιθώ να το ζήσω – όσα ρεζιλεύουμε λουζόμαστε, νόμος- την έκρινα έτσι. Τι άδικος ο χρόνος που περνάει για τις γυναίκες. Τι άδικη η κατάκριση όταν οι άντρες κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Δεν ήθελα να με αξιώσει ο Θεός να το ζήσω. Στην κοινωνία, χάπυ έντ με τεκνό δεν είδα. Μόνο χάπι…Ενίοτε και το μπουκάλι ολόκληρο…
Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Αμείλικτος ο χρόνος. Θέλεις δε θες θα μπεις στο κουτάκι σου... Καθισμένη σε μια καφετέρια, είδα τυχαία το «τεκνό» εκείνο να περνάει. Με τη γυναικούλα του…το παιδάκι του… κι αυτή που κάποτε τον είχε θεό στο τίποτα.
Τίνα Βάμβουρα
(κείμενο το 2011 , είχε φιλοξενηθεί στο eyedoll.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου