Φθινόπωρο και;

Κάθε φθινόπωρο λέω πως δε θα το κάνω, αλλά πάντα πέφτω στην παγίδα.

Όλο και κάποιο συρτάρι θα ανοίξω να ξεσκαρτάρω κι όλο κάτι θα βρω να μελαγχολήσει.

Κάποια κάρτα, κάποιο εισιτήριο , κάποιο γράμμα…

Μα ήμουν σίγουρη πως τα είχα πετάξει όλα. Τότε που φοβήθηκα πως θα πεθάνω και που δεν ήθελα να μείνει πίσω τίποτα προσωπικό μου.

Πέταξα λευκώματα, ημερολόγια, προσωπική αλληλογραφία.

Να μη μείνει τίποτα να μαρτυράει ποια είμαι.

Ποια είμαι και ποτέ δε με κατάλαβε κανείς.

Αφού ήταν δίπλα μου και δε με γνώρισαν, τι σημασία θα είχε να με μάθουν μέσα από εκεί;

Κι όμως να που κάποια είχαν ξεφύγει. Κι ήρθε πίσω στο μυαλό μου ό,τι είχα επιμελώς απωθήσει. Με είχα θάψει πάλι, για να μη με θυμάμαι. Ποτέ δε με άντεχα τελικά…

Πάλι φθινόπωρο και πάλι υπόσχομαι πως θα κάνω νέα ξεκινήματα. Πάλι άρχισα να κάνω βηματάκια.

Μου χαμογελάω ειρωνικά. Θα καταφέρω άραγε να ολοκληρώσω τις νέες διαδρομές; Ή πάλι θα βρεθώ στο ανάμεσα; Ούτε εμπρός, ούτε πίσω. Αλλά κάπου χαμένη να με ψάχνω και να μη με βρίσκω…

Κι εκεί που βρίσκομαι βυθισμένη στις σκέψεις, χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιο αγαπημένο άτομο έψαχνε να βρει πού χάθηκα…

«Σε ποια σιωπή κλείστηκες πάλι;» , μου είπε.

Άντε λοιπόν να τα πούμε. Αλλά τι;

Τι να πούμε;

Τα ανούσια τα βαριόμαστε. Τα σημαντικά πονάνε.

Τι να πούμε;

Ας κάνουμε και πάλι πως όλα είναι εντάξει.

Θα πείσουμε ο ένας τον άλλον πως είμαστε εντάξει.

Θα το πούμε όσες φορές χρειαστεί, μπας και το πιστέψουμε;

Κι ενώ ακούμε ο ένας στη φωνή του άλλου τα ζόρια , θα ξεροβήξουμε και θα το ρίξουμε στις μαλακίες , για να περάσει η ώρα, μέχρι να κλείσουμε.

- «Να σε προσέχεις, γιατί είσαι σημαντική για μένα.»

- «Το θέμα είναι πως εγώ, δεν είμαι σημαντική για μένα.»

- «Θα σε έχω πάντα μέσα μου.»

- «Ε, όποιος με ζητήσει, να του πεις πού θα ‘μαι…»

- «Θα είσαι εντάξει;»

- «Θα δείξει…»

Τίνα Βάμβουρα