Χαρταετός

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί μας πιάνει όλους και πάμε και ξύνουμε το κακάδι από τις πληγές για να ξαναματώσουν, τη γάτα γιατί στριφογυρίζει γύρω από την ουρά της, τους σκύλους γιατί κυνηγάνε τα αυτοκίνητα κι εμένα γιατί πάω κι εμπιστεύομαι μονίμως τους λάθος ανθρώπους.

Τους ανθρώπους γενικότερα θα έπρεπε να πω, έτσι τσουβαλιάζοντας τους πάντες, γιατί στη δική μου στατιστική οι 13 στους 10 μου απέδειξαν πως είχα δίκιο, πως σωστά έχω αλλεργία στους δίποδους.

Μόνο προσπάθειες, μετωπικές με νταλίκα ή και τσιμεντένιους τοίχους. Αλλά μυαλό δε βάζω. Μαλάκας ήταν ο Διογένης που έψαχνε με το φανάρι  άνθρωπο; Κι εγώ είμαι η μούρη που θα τον βρω;

Όταν θα βρεθεί αυτός  που θα μου δώσει τη «μαγική δύναμη» να μπορώ να μη δίνω ούτε λεπτό, ούτε μια δεύτερη σκέψη, ούτε μια πρώτη καν ευκαιρία στους ανθρώπους, θα πέσω και θα του φιλήσω τα πόδια. Αρκεί να με φτιάξει, να μπορώ, να μην ακούω, να μη βλέπω, να μην πιστεύω, να μην παραμυθιάζομαι , να μην αφήνω χώρο για ούτε μισό άνθρωπο.

Υπάρχει άραγε αυτός που κατόρθωσε να συνυπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά να μην τον περνάει τίποτα; Να τους βλέπει και να μην τους βλέπει. Να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για δαύτους…

Ή μήπως υπάρχει αυτός που δεν άφησε ποτέ κανένα κομμάτι της ψυχής του σε βρώμικα χέρια;

Μαλακισμένη ψυχή. Όλο σου κόβονται κομμάτια κι όλο ξαναβγάζεις. Κι όλο σκορπίζεσαι. Δε θα τελειώσεις ποτέ;

Πάλι άφησα κάτι κομμάτια της δικής μου ψυχής δεξιά ζερβά. Και βρέθηκαν σε κάτι ωραίους κάδους σκουπιδιών.

Ελπίζω να τα έφαγαν τα σκυλιά. Να πιάσουν και τόπο. Αρκετά χόρτασαν οι άνθρωποι.

Το χρέος μου απέναντι σε όλους το ξεπλήρωσα και με το παραπάνω και μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια, όπως πάντα.

Τα χρωστιμαία των άλλων τα χάρισα. Χαλάλι τους. Αλλά θα ήθελα να με κοιτάξουν κι αυτοί στα ματιά και να μου πούνε : «Είσαι μεγάλος μαλάκας, το ξέρεις;»

Θα τους ευχαριστήσω. Θα τους σφίξω το χέρι και θα τους ευχηθώ : στη ζωή τους να γνωρίσουν άτομα σαν κι αυτούς και να τους φερθούν όπως αυτοί σε εμένα . Να πάρουν πίσω όσα έκαναν αυτοί για μένα… Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και θα τους ζητήσω για μένα να ευχηθούν : στη ζωή μου να γνωρίσω άτομα σαν κι εμένα και να μου φερθούν όπως φέρθηκα εγώ σε αυτούς . Να πάρω πίσω όσα έκανα για αυτούς, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Μετά θα συνεχίσω ήσυχη … Σαν χαρταετός…

Όπως λέει κι ο στιχουργός , «όσο ψηλά ανεβαίνω, τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ…».



Τίνα Βάμβουρα