Ο χρόνος τελειώνει

Είναι κάτι μέρες που θέλω να συγκεντρώσω όλους του ηλίθιους και να τους πλακώσω στα χαστούκια. Πάνε και μου πατάνε την ψυχολογία των φίλων μου και τους γεμίζουν το μυαλό με σκουπίδια και την ψυχή τους με λάσπες.

Κατεβάζει ο κάθε τίποτας μια αμπελοφιλοσοφία του καμπινέ , την μοστράρει για βαρύ απόφθεγμα, την παίρνουν και κάτι άλλοι  καμένοι  , την διαδίδουν με στόμφο και από το πουθενά γίνεται το κακό.

Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να ακούω ευαίσθητα άτομα να μου λένε πως μπαγιάτεψαν. Πως φτάνουν τα τριάντα  και θα βγει το ζονγκ από την κουρτίνα τρία και θα τους πει : « Λυπάμαι χάσατε! Στην επόμενη ζωή.»

«Σε αυτή την ζωή έπρεπε ήδη να είχατε κάνει φράγκα, έναν γάμο χλιδάτο, να έχετε τα απαραίτητα αξεσουάρ : αμάξι υπερπαραγωγή, παιδιά, σκύλο και εξοχικό στη Μύκονο. Αν δεν τα έχετε κάνει ήδη όλα αυτά, ανοίχτε το καπάκι από το φέρετρο, μπείτε μέσα και περιμένετε να έρθουμε να σας ψάλλουμε και να σας πούμε το ύστατο χαίρε.»

Γιατί μετά τα τριάντα , δε θα σας επιλέγει κανείς. Θα είστε ένα τίποτα. Πιθανόν να έχετε και ανίατο ασθένεια… κυτταρίτιδα! Ξέρετε πόσοι δεν βρήκαν ποτέ γιατρειά από δαύτη;

Ποιος μαλάκας;  Ποιος είναι αυτός που έβγαλε το πρέπει; Και ποιος ,ακόμα μεγαλύτερος μαλάκας και από τον προηγούμενο, κατέληξε να πείσει τους άλλους πως πρέπει η αξία τους να εξαρτάται με την εξωτερική τους εμφάνιση και τα όσα υλικά κατέχουν;

Ποιος είναι αυτός που τους πείθει να μπούνε σε μια κούρσα στημένη; Να θυσιάσουν τις πραγματικές τους επιθυμίες. Τα όνειρά τους για χαρά, αισιοδοξία, ελευθερία, έρωτα, και να βάλουν πρόγραμμα με χρονόμετρο;

Τι ωρολογιακός μηχανισμός είναι αυτός;  Θα σκάσει η βόμβα; Πότε;

Πότε θα τελειώσει ο χρόνος; Και ποιος χρόνος θα τελειώσει; Ο χρόνος τους ως νέοι και ήσυχοι;

Ποιος λέει πως στα τριάντα θα είναι γέροι και τελειωμένοι; Βέβαια τελειωμένες έπρεπε να πω, καθώς αυτό το βάζουν μόνο για τις γυναίκες. Γιατί αυτές προσπαθούν να πείσουν πως δε θα έχουν επιλογές μετά τα τριάντα. Οι άνδρες  - φροντίζουν να βαυκαλίζονται – ωριμάζουν όπως το παλιό κρασί…

Αλλά γίνονται κι αυτοί  ξίδι τελικά. Γιατί η φθορά του χρόνου για όλους είναι ίδια. Η ηλιθιότητα πάλι όχι…

Εγώ ξέρω ανθρώπους που ξεκινάνε στα ενενήντα πέντε νέα ζωή και στήνουν γάμο με τσαμπούνες. Γιατί η ψυχή τους μένει πάντα νέα. Δεν θέλουν να αποδείξουν κάτι. Είναι κάτι. Ο εαυτός τους. Και ξέρουν να ζήσουν.

Βλέπεις την αγωνία ενός νέου ανθρώπου. Σου λέει θέλω να ζήσω ακόμα τόσα. Θέλω να ερωτευτώ απόλυτα. Να παραλύσω από τον έρωτα. Να παίξω. Να γελάσω. Να κλάψω. Να κάνω ακόμα καμιά πενηνταριά μαλακίες. Και τι του λες; Ο χρόνος τελειώνει;

Κακός και ψυχρός να είναι ο δικός σου χρόνος ρε κονσερβοποιημένε. Ανάπηρε ψυχικά που θες να τους ακρωτηριάσεις όλους για να είστε πάτσι.

Άσε ρε τον κόσμο να ζήσει όπως αισθάνεται. Όπως του βγαίνει. Γιατί πρέπει όλοι να καλουπωθούνε για να βρουν δήθεν μου τάχα μου την ευτυχία;

Τόσοι γύρω μου ακολούθησαν το μοντέλο που προαναφέρθηκε και κοπανάνε την ξερή κεφάλα τους. Το ‘χουν ρίξει στις ουσίες και στις άνοστες συνουσίες μπας και ξεχάσουν.

Τους έχει βρει ο κακώς εννοούμενος παλιμπαιδισμός. Έχουν γίνει ρεζίλι των σκυλιών . Βγάζουν ένα σωρό κόμπλεξ κι είναι και για λύπηση. Αρκεί που στα τριάντα είχαν φτάσει στο «στόχο».

Τώρα θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Και να τα αλλάξουν όλα…

Κάποιοι την ψιλιάστηκαν την ουσία της ζωής … Να είναι ο εαυτός τους. Να τον αποδέχονται. Να τον αγαπάνε. Να τον προστατεύουν από τις ανόητες αγωνίες και τύψεις. Να μην νοιάζονται για το τι λένε οι άλλοι πως είναι το σωστό.

Όταν πέφτεις το βράδυ στο μαξιλάρι σου, μάθε να κλείνεις το μυαλό και να ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου.

Έχεις αίμα μέσα σου; Χτυπάει η ρημάδα; Ε, σταμάτα να σκέφτεσαι αυτά που σου βάλανε εντέχνως στο μυαλό οι μικρόψυχοι , οι αχάιδευτοι. Αυτοί που δεν τους αγάπησε κανένας πραγματικά και δεν αγάπησαν. Γιατί αν είχαν νιώσει πραγματικά, θα σε ενθάρρυναν να ζήσεις. Όπως θέλεις εσύ. Κι όχι όπως θέλει ο κόσμος.

Πού είναι ο κόσμος όταν περνάς τα λούκια σου μόνη σου; Πώς είπες; Απών;

Ε, φρόντισε να απουσιάζει όταν κάνεις και τις επιλογές σου.

Να λες δε χρωστάω σε κανέναν πούστη!

Να κλείνεις τα μάτια σου, τα αυτιά και να σε ονειρεύεσαι ελεύθερη.

Να κάνεις αυτό που σου φέρνει ηρεμία στην ψυχή και χαμόγελο στα χείλη.

Άσε τα μετά. Άσε τα προγράμματα. Ποτέ κανείς δεν ξέρει πόσο θα ζήσει και τι θα προλάβει να κάνει από όσα ήθελε.

Πέτα μωρέ. Κι ας τσακιστείς. Θα έχεις ζήσει τουλάχιστον μια πτήση.

Τίνα Βάμβουρα